Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Το άρθρο για την Ελλάδα της γαλλικής εφημερίδας Liberation

Αναδημοσίευση από "Φαρμακόγλωσσα Κίρκη"

http://www.liberation.fr/monde/01012390932-grece-berceau-d-un-autre-monde


"Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό,
δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία.
Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής,
σχολαστικής
και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος
και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής,
στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου,

και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση
που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης
που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.
Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι,
ούτε θα σκύψει δουλικά,
ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν.


Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια.

Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού.
Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια
να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά.
Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη.
Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου,
στο τέλος πάντα σηκώνεται.

Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα.
Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία,
η μάσκα της έπεσε.
Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ,
η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο:
αυτό του ολοκληρωτισμού.

Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού.
Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό:
ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη,
αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη.
Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε.
Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά.
Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους.
Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου.
Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του,
μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.
Για τους Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι,
και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε.
Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία,
απειλεί την καθημερινή επιβίωση,
διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση
μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.
Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό
που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης,
αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό,
των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή
προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της,
αυτής του "τρελού χρήματος".
Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας,
το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα "Δεν πληρώνω"
και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης,
μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή,
που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων.
Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι,
αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής,
των διεφθαρμένων δημοκρατιών,
τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία),
θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό-
να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι.
Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.

Είναι επίσης το μέλλον μας.

Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!
Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!"

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Η ειδοποιός διαφορά

Déjà vu. Ζούμε ένα έργο που έχουμε ξαναδεί να επαναλαμβάνεται σε πολλές και ποικίλες εκδοχές του, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Και κάθε φορά η έκβαση είναι πάνω-κάτω η ίδια, γιατί τα δομικά συστατικά που καθορίζουν το συγκρουσιακό πεδίο είναι παρόμοιας υφής και προέλευσης, κι άρα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους μ’ έναν σχετικά αναμενόμενο τρόπο. Όπως θα δούμε παρακάτω όμως, αυτή τη φορά το πλαίσιο έχει αλλάξει κι η ιστορία μας έχει σοβαρές ελπίδες να εξελιχθεί διαφορετικά. Πολύ διαφορετικά…
Σε γενικές γραμμές το σενάριο έχει ως εξής:
Καταχρηστική διαχείριση, κερδοσκοπική επίθεση, οικονομική ύφεση, κοινωνική αποσύνθεση, γενικευμένη ένταση. Φόβος. Βία. Αγανάκτηση. Πρόωρη κι εξαναγκαστική εκλογική εκτόνωση οδηγεί σε πανωλεθρία των παραδοσιακών κέντρων πολιτικής εξουσίας, με ταυτόχρονη άνοδο ριζοσπαστικών κινημάτων κι εθνικιστικών μορφωμάτων. Η επικείμενη ανατροπή σπέρνει τον πανικό στους εναπομείναντες εκπροσώπους του απερχόμενου καθεστώτος, που πλέον στερούνται δημοκρατικής νομιμοποίησης για να εφαρμόσουν ή να ελέγξουν οτιδήποτε. Αδυναμία σχηματισμού συγκυβέρνησης, κοινωνική αποσταθεροποίηση κι απειλή ολοκληρωτικής οικονομικής κατάρρευσης. Αβεβαιότητα. Πόλωση. Τρομοκρατία. Παρά τις συντονισμένες τους προσπάθειες, τα μέσα μαζικής χειραγώγησης απαξιώνονται από μεγάλη μερίδα των πολιτών κι αποτυγχάνουν να αντιστρέψουν το κλίμα. Οι πλατείες γεμίζουν. Οι δημοσκοπήσεις τρελαίνονται. Οι κάλπες καραδοκούν. Syriza ante portas. Και μαζί του, η ολική αμφισβήτηση ενός μοντέλου εξουσίας που συνδέθηκε με εκτεταμένα φαινόμενα διαφθοράς, αλαζονείας, ασυδοσίας κι ατιμωρησίας.
Ακούγεται κωμικό ίσως, αλλά αυτή τη στιγμή ο νούμερο ένα εχθρός του καπιταλιστικού συστήματος είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Όχι φυσικά επειδή ο ίδιος ή το συλλογικό εγχείρημα που τον ανέδειξε διαθέτουν το ειδικό βάρος να απειλήσουν άμεσα το μεγάλο κεφάλαιο σε παγκόσμια κλίμακα. Ούτε επειδή η αριστερά που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κατ’ ανάγκην αυτή που μπορεί να πραγματοποιήσει την επανάσταση και να φέρει την αλλαγή. Αλλά επειδή έτσι και σχηματίσει ο Χ Τσίπρας κυβέρνηση και καταφέρει να πετύχει μία ελάχιστη έστω βελτίωση στο βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού, αυτομάτως παύει να ισχύει κάθε επιχείρημα υπέρ του νεοφιλελεύθερου δόγματος. Πώς θα πείσεις τον Ισπανό, τον Ιρλανδό, τον Γερμανό, τον Άγγλο ή ακόμα και τον Αμερικάνο να αποδεχτούν αυστηρά μέτρα λιτότητας και πακέτα διάσωσης των τραπεζών εάν εκείνοι που αντιστάθηκαν σ’ αυτά γλιτώσουν από τα χειρότερα και ξεκινήσουν να ανακάμπτουν; Η Ισλανδία μπορεί να πέρασε στο ντούκου, αλλά η Ελλάδα παραέχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διεθνή ειδησεογραφία τα τελευταία δύο χρόνια. Κι είναι αδύνατον να εξαφανιστεί κάτω από το χαλί από τη μία μέρα στην άλλη. Αν λοιπόν το πείραμα εναλλακτικής διακυβέρνησης και δίκαιης ανακατανομής του πλούτου διεξαχθεί χωρίς να επιβεβαιώσει τις καταστροφολογικές προβλέψεις των φανατικών πολέμιων του, ο ήδη υπαρκτός κίνδυνος κατάρρευσης της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής πυραμίδας γίνεται ολοένα και πιο πιθανός.
Εξυπακούεται ότι η οικονομική ελίτ θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο και να προστατέψει τα συμφέροντα της. Με κάθε τίμημα. Κι επειδή το παραμύθι μας έχει δράκο, το μοναδικό αποκούμπι του κατεστημένου σε τέτοιες περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης είναι η πλήρης ενεργοποίηση του παρακρατικού μηχανισμού, καθώς κι ο συστηματικός εκφασισμός των σωμάτων ασφαλείας και του γενικού πληθυσμού. Σχέδιο που στην Ελλάδα εκτελέστηκε αριστοτεχνικά κι υπομονετικά τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύοντας ότι όταν υπάρχει ισχυρή πολιτική βούληση, όλα είναι εφικτά. Και τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Πατριδοκάπηλοι τσαρλατάνοι μεταφέρθηκαν από το περιθώριο των τηλεπωλήσεων στα σαλόνια της κεντρικής πολιτικής σκηνής, ενώ οι κυρίες τους μετατράπηκαν σε Φρειδερίκες του σύγχρονου lifestyle. Φιλοχουντικοί δημαγωγοί και βασιλόφρονες ιεροκήρυκες κατσικώθηκαν σε τηλεπαράθυρα και πάνελ, προσηλυτίζοντας την κοινή γνώμη υπέρ μιας ολοένα και πιο οπισθοδρομικής κοινωνικής ατζέντας. Φιλελεύθεροι και δήθεν προοδευτικοί δημοσιογράφοι υπερθεμάτισαν, ζητώντας να απαγορευτούν οι διαδηλώσεις, να επέμβει ο στρατός, να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο και να κλειστούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης οι μετανάστες. Σοσιαλδημοκράτες και συντηρητικοί υπουργοί έσπευσαν να ικανοποιήσουν κάποια από τα αιτήματα τους, ενώ τσεκουροφόροι ακτιβιστές της ακροδεξιάς έφτασαν να συμμετάσχουν στο κυβερνητικό σχήμα χωρίς να έχει ρωτήσει κανείς τη γνώμη των ψηφοφόρων. Υμνητές του Χίτλερ πολιτεύτηκαν νόμιμα κι εξελέγησαν δημοτικοί σύμβουλοι και βουλευτές. Μαχαιροβγάλτες και μπράβοι ανακηρύχτηκαν σε προστάτες ηλικιωμένων και τσουβαλιάστηκαν με το σύνολο σχεδόν της αριστεράς ως ακραίοι. Αστυνομικοί παραποίησαν τις στολές τους με ναζιστικά σύμβολα και φέρθηκαν με ανάλογη αγριότητα σε πολίτες, συχνά υποβοηθούμενοι από άγνωστους κουκουλοφόρους που κραδαίνουν ρόπαλα κι εκτοξεύουν μολότοφ. Ανυπόστατες συνωμοσιολογικές θεωρίες κι εθνικιστικά παραληρήματα ξεφύτρωσαν στο ίντερνετ σαν τα μανιτάρια, χωρίς κανείς να αναρωτηθεί πού βρέθηκαν οι πόροι και το ανθρώπινο δυναμικό για να συμβεί κάτι τέτοιο.
Ο μιλιταρισμός γνωρίζει άνθηση στην οργισμένη και σακατεμένη από την ανεργία νεολαία, η ανιστόρητη προγονολατρεία συσπειρώνει τις μάζες των απελπισμένων και το μίσος θριαμβεύει στο δημόσιο διάλογο. Η επιχειρηματολογία του προπαγανδιστικού μηχανισμού καταφεύγει σε εμφυλιοπολεμικές κινδυνολογίες με γκούλαγκ και κονσερβοκούτια προκειμένου να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Οι νεοφώτιστοι πολιτικοί αρχηγοί που διεκδικούν κομμάτι από το πτώμα της παλιάς εξουσίας παζαρεύουν καρέκλες με πρόσχημα την εθνική σωτηρία, ενώ οι σπέκουλες για χρεοκοπίες, πραξικοπήματα και θερμά επεισόδια δίνουν και παίρνουν. Σε διεθνές όσο και εγχώριο επίπεδο. Ζούμε υστερικές στιγμές.
Πολλοί είναι εκείνοι που επιμένουν ότι οι χούντες ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Ότι ο φασισμός θα γελοιοποιηθεί από μόνος του και θα ξεφουσκώσει χωρίς να χρειαστεί εμείς να κάνουμε τίποτα. Ότι δεν γίνεται ο ελληνικός λαός να δεχτεί περαιτέρω στέρηση της ελευθερίας του εν ονόματι μιας απροσδιόριστης όσο και ψευδεπίγραφης εθνικής ασφάλειας. Ότι όσο δεν ακούμε ερπύστριες και πυροβολισμούς στους δρόμους η δημοκρατία μας δεν κινδυνεύει και δεν γνωρίζει αδιέξοδα. Λες και η ιστορία όντως τελείωσε επειδή κάποτε βιάστηκε να τη θάψει ο Φουκουγιάμα. Λες και η παρατεταμένη κρίση δεν οδηγεί σε μαζική εξαθλίωση, που με τη σειρά της φουντώνει τα πάθη κι ευνοεί κάθε είδους ακρότητες. Ακόμα κι αυτές που μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε αδιανόητες να ξαναδούμε.
Σταδιακά, απαγκιστρωνόμαστε από τη γλυκιά ανάμνηση της ιμιτασιόν δημοκρατίας μας, κι αφηνόμαστε να μας παρασύρει ο μαύρος χείμαρρος του γνήσιου ολοκληρωτισμού. Που – εξίσου σταδιακά – τείνει να γίνει ο νέος αυτονόητος μονόδρομος. Η πατριωτική τελική λύση. Το έσχατο αντίπαλο δέος απέναντι στη θεαματική άνοδο της αριστεράς και τη δεδηλωμένη βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών. Ο μπαμπούλας.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Αν ζούσαμε σε άλλες εποχές, εδώ που φτάσαμε το πιθανότερο είναι ότι είτε δεν θα προλαβαίναμε καν να πάμε σε νέες εκλογές, είτε ότι θα πηγαίναμε και με το που θα σχηματιζόταν κυβέρνηση αριστερών φρονημάτων θα ξέσπαγε ένα όργιο βίας και τρομοκρατίας μέχρι να πέσει. Το διακύβευμα παραείναι υψηλό για να χάνει χρόνο το σύστημα προσπαθώντας να εξαγοράσει συνειδήσεις και να διαπραγματευτεί συμβιβασμούς. Οπότε είναι λογικό ότι θα επιλέξει μία ή περισσότερες από τις παρακάτω παλιές και δοκιμασμένες λύσεις: πραξικόπημα, εμφύλιο ή εισβολή. Με οποιοδήποτε πρόσχημα και με όση βαρβαρότητα χρειαστεί. Για να παραδειγματιστούν κι οι υπόλοιποι.
Έχουμε κατά καιρούς αποδείξει ότι δεν φοβόμαστε τους μπαμπούλες όμως, είτε είναι ξένοι είτε εγχώριοι. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι να τους πολεμήσουμε. Ειδικά τώρα. Γιατί αυτή τη φορά υπάρχει ένα σφάλμα στο Μάτριξ. Μια ειδοποιός διαφορά που κανείς δεν είχε πάρει στα σοβαρά μέχρι πολύ πρόσφατα. Κι αυτή η ειδοποιός διαφορά είμαστε εμείς.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν ζούμε πλέον στη Γερμανία της δεκαετίας του ’30, ούτε στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’60. Ο ταξικός διαχωρισμός δεν αφορά μόνο εργάτες κι αφεντικά, αλλά ένα σωρό κοινωνικές κατηγορίες, που τέμνονται και μεταλλάσσονται με ταχύτατους ρυθμούς. Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού δεν είναι πια ούτε αναλφάβητη, ούτε αποκλεισμένη από τον δημόσιο λόγο. Η επικοινωνία δεν παίρνει μέρες και βδομάδες αλλά κλάσματα του δευτερολέπτου, εκμηδενίζοντας αποστάσεις και καταργώντας σύνορα. Η γνώση δεν εκπορεύεται αποκλειστικά από ένα-δυο παραδοσιακά κέντρα εξουσίας, αλλά διαχέεται οριζόντια, ανεξέλεγκτα και με δωρεάν πρόσβαση. Εν έτει 2012, όλοι ξέρουμε τι συνέβη στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και στη Χούντα ή τι συνέβη στην Αργεντινή και την Ισλανδία – κι αν δεν ξέρουμε απέχουμε μονάχα ένα κλικ από το να μάθουμε. Το ίδιο ισχύει για τα οικονομικά και ιδεολογικά θέσφατα του πανικόβλητου καθεστώτος, που παρά τις εσχατολογικές εικασίες του δεν έχει να επιδείξει ούτε ένα παράδειγμα επιτυχημένης εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Το επιβεβαιώνουν οι αριθμοί, οι μαρτυρίες και οι στρατιές των αγανακτισμένων που αντιστέκονται από το Κάιρο μέχρι το Σηάτλ, κι από το Λονδίνο μέχρι το Τελ Αβίβ.
Το έχω ξαναγράψει, και δεν πρόκειται να βαρεθώ να το ξαναγράφω: Είμαστε πολλοί κι είμαστε online. Είμαστε το 99%, είμαστε αποφασισμένοι κι έχουμε τη δύναμη στα χέρια μας για να δώσουμε ένα τέλος σ’ αυτή τη φάρσα πριν μας αποτελειώσει αυτή. Δεν πρόκειται να παίξουμε τον μαρτυρικό ρόλο που κάποτε έπαιξε η ΕΔΑ και το Κομμουνιστικό Κόμμα της προπολεμικής Γερμανίας. Δεν πρόκειται να κάνουμε το λάθος να πάρουμε πρώτοι τα όπλα, ούτε να υπομείνουμε μοιρολατρικά εξορίες και βασανιστήρια μέχρι να σωπάσουμε. Δεν πρόκειται να φοβηθούμε ούτε τις κουκούλες ούτε τις γραβάτες, και δεν θα πέσουμε στην παγίδα του διχασμού και της αποκτήνωσης για να ταΐσουμε με τις σάρκες μας το αχόρταγο τέρας της οικονομικής εξουσίας. Βλέπουμε το τυρί και βλέπουμε τη φάκα.
Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι κάθε πολίτης έχει ένα κινητό και κάθε κινητό έχει μια κάμερα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είμαστε εμείς, το μήνυμα μας είναι ξεκάθαρο και η επιρροή μας τεράστια. Ολόκληρος ο κόσμος παρακολουθεί τα γεγονότα με κομμένη την ανάσα, και καμία εξουσία δεν μπορεί να καταπνίξει τέτοια ροή πληροφοριών. Ακόμα κι αν χρησιμοποιήσει βία για να το πετύχει.
Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά μπορούμε να συσπειρωθούμε, να οργανωθούμε και να αντιδράσουμε πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά από οποιονδήποτε καλοκουρδισμένο μηχανισμό καταστολής και προπαγάνδας. Έχουμε στη διάθεση μας ανεξάντλητο ανθρώπινο δυναμικό και δυνατότητες που υπερβαίνουν κατά πολύ εκείνες που μπορεί να επιστρατεύσει ακόμα και η πλουσιότερη ολιγαρχία. Και σιγά-σιγά μαθαίνουμε να τις αξιοποιούμε.
Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι έχουμε εισέλθει σε μία καινούργια φάση της παγκόσμιας ιστορίας, όπου μπορούμε επιτέλους να συνδιαμορφώσουμε από τα κάτω νέες κοινωνικοπολιτικές δομές και συνθήκες, υλοποιώντας μια ριζοσπαστική αλλαγή που μέχρι πρόσφατα δεν ήταν καν εφικτό να ονειρευτούμε. Κι αυτή τη φορά δεν έχουμε ανάγκη από πατερούληδες και σωτήρες.
Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι οι δυνάστες μας είναι κατατρομοκρατημένοι, αποκαθηλωμένοι και ανίκανοι να επιβληθούν στις χειραφετημένες μάζες. Όσους τραμπούκους κι αν αμολήσουν στους δρόμους και στα τηλεπαράθυρα.
Γιατί η ειδοποιός διαφορά είναι ότι αυτή τη φορά ο μπαμπούλας είμαστε εμείς.

Αναδημοσίευση από "Κονσερβοκούτι"

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Για μας

Για μας.

του Θάνου Ανδρίτσου
Είναι πολύ περίεργη και δύσκολη εποχή. Το ξέρουμε αυτό όλοι. Δεξιοί, πιο δεξιοί, πασόκοι, αριστεροί, πιο αριστεροί, αριστεροδέξιοι τρέχουν και δε φτάνουν. Ραγδαίες εξελίξεις, πολλές υποχρεώσεις, μεγάλα διλλήματα και ερωτήματα.

Έχω άποψη για τα περισσότερα, έχω πάρει θέση πολιτική προσωπικά και συλλογικά. Δεν είναι ότι θέλω να αποφύγω την τοποθέτηση πάνω στα κρίσιμα ζητήματα της συγκυρίας, που βεβαίως έχουν τεράστια σημασία για το μέλλον. Άλλωστε προσπαθώ εδώ και μέρες να καταγράψω τις πιο συγκεκριμένες σκέψεις μου σε ένα άλλο κείμενο.

Όμως θα διεκδικήσω μερικά λεπτά δικά μου, έξω από την επιτακτικότητα των καιρών, έξω από τη σκληρότητα των ερωτημάτων, τις άχαρες αλλά και αναγκαίες αντιπαραθέσεις. Έξω ίσως και από τον αμείλικτο ρεαλισμό, τη συγκεκριμενοποίηση ή και την ορθολογικότητα που γενικά με διακατέχει και είναι πράγματι σημαντική στις μέρες αυτές.  Θα τα διεκδικήσω για να μιλήσω για κάτι μεγάλο που χάνεται καμιά φορά «μες τις πολλές κινήσεις και ομιλίες». Για κάτι που μπορεί να είναι σημαντικότερο και από τις εκλογές.

Θα τολμήσω να μιλήσω για μας. Για μας, όποιοι και αν είμαστε αυτοί, ότι και αν αυτό σημαίνει. Για μας που θέλουμε να είμαστε αριστεροί, που θέλουμε να είμαστε επαναστάτες, που θέλουμε να είμαστε με «τη νιότη του κόσμου», τον σύγχρονο κομμουνισμό. Δεν είμαι ιστορικός, ούτε έχω πολλά χρόνια στην πλάτη μου. Δεν έχω κάτι να επιδείξω για το οποίο να δικαιούμαι εγώ να μιλάω για την Αριστερά. Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να πω αυτά που σήμαιναν για μένα Αριστερά όταν αποφάσισα να βρεθώ στις τάξεις της. Και σημαίνουν ακόμα.

Και αποφάσισα να το κάνω γιατί αυτό το αποτρόπαιο θέαμα που λαμβάνει χώρα σε όλα τα τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά, ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα της χώρας δεν είναι μόνο η προσπάθεια διατήρησης των ίδιων μνημονιακών κομμάτων στην εξουσία. Δεν είναι μόνο η επίθεση για τη μείωση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στην επόμενη εκλογική μάχη, ή άλλες φορές ενάντια στο ΚΚΕ.
Σαφώς είναι και αυτός ο στόχος. Όμως στο στόχαστρο δεν μπαίνουν μόνο οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συνολικά οι αξίες, τα ιδανικά και οι άνθρωποι αυτού που ονομάζεται Αριστερά. Δε θέλω στο κείμενο αυτό να μιλήσω για τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε εγώ συμμετέχω σε άλλη συλλογικότητα. Ωστόσο ο πόλεμος υπερβαίνει αυτό το κόμμα και πιάνει τους πάντες, συχνά ακόμα και για θέσεις που μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην υπερασπίζεται καν.

Είναι εμφανές ότι στο στόχαστρο βρίσκεται ότι εκφράζει και εξέφραζε ιστορικά η Αριστερά στον τόπο μας. Είναι εμφανές ότι αυτό που επιδιώκουν δεν είναι μόνο μια εκλογική επικράτηση αλλά μια συνολική ιδεολογική και αξιακή επανατοποθέτηση της ελληνικής κοινωνίας. Γνωρίζουν ότι ανεξάρτητα με τα αποτελέσματα των εκλογών, η κοινωνική αναμέτρηση που κυοφορείται στην Ελλάδα και διεθνώς και η οποία θα έχει αντικειμενικά αντικαπιταλιστική προοπτική, μεταξύ του παρακμάζοντος καπιταλισμού και του κόσμου της εργασίας, είναι μπροστά μας και θα είναι σκληρότατη. Και όπως συνέβαινε πάντα στην ιστορία, αυτός που μπορούσε να εκφράσει τους καταπιεσμένους, να εμπνεύσει τους πεινασμένους, να βρεθεί δίπλα στους επαναστατημένους, ήταν οι δυνάμεις της κοινωνικής χειραφέτησης και της αριστερής, κομμουνιστής προοπτικής. Αυτό φοβούνται. Αυτό θέλουν να ξορκίσουν.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο και τίποτα δεν είναι αθώο, δυστυχώς ούτε και πρωτοφανές. Η αντιδραστική θωράκιση του συστήματος, ο συνεχιζόμενος εκφασισμός, η άνοδος των ναζιστών, η δημιουργία ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος με τη συνεχόμενη τρομοκράτηση για την Αριστερά που θέλει αίμα, χάος και εκτελέσεις, όλα αυτά δεν είναι παρά η δυσωδία που αναβλύζει το πτώμα του σάπιου πολιτικού συστήματος που κάνει ότι μπορεί για να μην ανατραπεί.

Επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία. Και όχι μόνο οι υμνητές του Χίτλερ που αναρωτιούνται αν υπήρχε το Άουσβιτς και αν η Πέπη Ρηγοπούλου χτύπησε στην πύλη του Πολυτεχνείου ή σε ένα περίπατο στο πάρκο. Αλλά και άλλοι, κουστουμάτοι επίσημοι που κόπτονται για τη «δημοκρατία» και τρέμουν για το «χάος» που θα έρθει αν σταματήσει η καταστροφή που μας οδηγούν.

Στοχεύουν καλά. Στο βάθος της ψυχής του ελληνικού λαού. Εκεί που ακόμα κατοικεί ο αντάρτης με τη σκούφια στραβά στο κεφάλι του που δεν υποτάχτηκε στους Γερμανούς, τους Άγγλους και τους Χίτες, εκεί που βρίσκεται ακόμα ο μακρυμάλλης φοιτητής με το αμπέχωνο κρατώντας ένα πλακάτ που λέει “σήμερα πεθαίνει ο φασισμός”. Θέλουν να ξεριζώσουν ότι πιο όμορφο κρατούσαμε στην καρδιά μας. Να απονομιμοποιήσουν την απονομιμοποιήση του φασισμού που είχε επιβάλλει η μεταπολίτευση. Αυτό είναι και μια από τις πλευρές του γνωστού «τέλους της μεταπολίτευσης» για το οποίο μιλούν γλαφυρά. Ή τουλάχιστον από την πλευρά των υπερασπιστών της μαυρίλας του σημερινού συστήματος.

Όταν η μοδάτη Lifo, που η κενότητά της ξεπερνιέται μόνο από τη δουλικότητα που δείχνει προς το σύστημα, αφιερώνει το εξώφυλλο της στα δύο «κακά» που ανοίγονται μπροστά μας, το σφυροδρέπανο και τη σβάστικα, τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά. Όταν το σκοτάδι εξισώνεται με το φως σαν τα «δύο άκρα», όταν η ζωή γίνεται το ίδιο, ακριβώς επειδή είναι το αντίθετο, με το θάνατο πρέπει να φωνάξουμε. Πρέπει να φωνάξουμε για μας. Για αυτό που είναι για μας η Αριστερά. Και δεν ξέρω τι σημαίνει κάθε φορά αυτός ο χαρακτηρισμός, δεν ξέρω τι μπορεί να θεωρεί ο καθένας, ή με ποιους τρόπους πιστεύει ότι θα φτάσει στους στόχους του, δεν ξέρω καν ποιοι είναι κάθε φορά αριστεροί και αν αρκεί το να το δηλώσεις για να είσαι. Ξέρω όμως ποιοι είχαν υπάρξει αριστεροί και κομμουνιστές. Και όλοι αυτοί με κάνουν κάθε φορά να δακρύζω, να στέκομαι με σεβασμό και να χαίρομαι που έχω βρεθεί σε αυτό το στρατόπεδο στη ζωή μου.

Η Αριστερά ήταν πάντοτε αυτή που ήταν με το τίμιο, το δίκαιο, το ελπιδοφόρο, το φωτεινό, το μελλοντικό. Δεξιά ήταν το άτιμο, το άδικο, το απελπιστικό, το σκοτεινό και το συντηρητικό. Ήταν με τον δούλο όταν κάποιοι ήταν με τον αφέντη ή πίστευαν ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς αφεντάδες και δούλους. Ήταν με κάτι ονειροπόλους ξεβράκωτους όταν κάποιοι έψαχναν να βρουν το παντεσπάνι της αφέντρας τους. Ήταν με τον φτωχό, τον απόκληρο που συμπίεζαν στις πόλεις για να δουλέψει σε εργοστάσια- φυλακές. Και ήταν μαζί του όταν κέρδιζε το 8ωρο, όταν μάθαινε να διαβάζει, να οργανώνεται και να διεκδικεί. Όταν αποφάσιζε να δει παραπέρα, ψηλότερα από τα σύννεφα και να αγγίξει τον ουρανό, ακόμα και όταν σκόνταφτε ή έπεφτε. Ανέβαινε μαζί με αυτόν και έπεφτε μαζί με αυτόν. Ήταν αυτός. Ήταν ο φτωχός που στέλνανε για τροφή στα κανονιοβόλα αλλά και ο εργάτης που πήρε τη ζωή στα χέρια του για να διεκδικήσει ειρήνη, γη και ψωμί. Ήταν μια ακόμα ψυχή στις απέραντες χιονισμένες εκτάσεις που έδιναν τη ζωή τους για να χάσει ο φασισμός. Ήταν ο γοητευτικός γιατρός που άφησε μια άνετη ζωή στην Αργεντινή για να γυρίσει τον κόσμο με ένα όπλο και τον μπερέ του.

Μιλάνε τώρα ποιοι, και σε ποιους; Οι αριστεροί που αρνούνταν τις Μεγάλες Ιδέες ή οι δεξιοί που οδηγούσαν το λαό στη συμφορά; Αυτοί που βρίσκονταν δίπλα στους εργάτες, τους πρόσφυγες, τους φτωχούς της πρώτης οικονομικής ανάπτυξης της χώρας ή οι βιομήχανοι και οι ρουφιάνοι τους. Αυτοί που σάλπισαν με ορμή για «λέυτερη πατρίδα και πανανθρώπινη λευτεριά» ή αυτοί με τις μαύρες κουκούλες και τα σηκωμένα δάκτυλα; Αυτοί που πέρασαν τη ζωή τους στα ξερονήσια ή οι υπηρέτες όλων των αφεντάδων, Γερμανών, Ιταλών, Άγγλων, Αμερικάνων και Ελλήνων. Αυτοί που πάλεψαν για δουλειά, παιδεία και δημοκρατία ή αυτοί που επέβαιναν στα τρίκυκλα; Αυτοί που βασανίζονταν στα κρατητήρια της ΕΑΤ- ΕΣΑ ή αυτοί που στέκονταν προσοχή στους Συνταγματάρχες; Αυτοί που κατακτούσαν με το αίμα τους βήμα βήμα νίκες για τους εργαζόμενους και τη νεολαία ή οι ομοτράπεζοι των «ευρωπαίων εταίρων». Αυτοί που έδιναν με αξιοπρέπεια τον καθημερινό αγώνα ή τα λαμόγια της εξουσίας και των επιχειρήσεων. Αυτοί που στέκονταν δίπλα στο φτωχό, τον εργάτη, το νέο, τον μετανάστη ή αυτοί που μαγεύονταν από την «ισχυρή Ελλάδα» των Ολυμπιακών αγώνων. Και τελικά αυτοί που τα τελευταία χρόνια βρίσκονται στις πλατείες και στις διαδηλώσεις ή τα τσιράκια των τραπεζιτών, οι «υπεύθυνοι» « ναι σε όλα».

Όχι κύριοι. Δε δικαιούστε να ομιλείτε. Δε δικαιούστε να καταγγέλλετε ότι φταίνε οι πρώτοι για την καταστροφή που βρισκόμαστε σήμερα. Δε φταίει η Αριστερά για τους μισθούς, τις δουλειές, τα σπίτια, τις ζωές που χάνονται. Το μαύρο μέτωπο του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και όλων των παρατρεχάμενων φταίει. Και δεν δικαιούστε να ομιλείτε και για κάτι ακόμα: Γιατί ακόμα και σήμερα δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν έχουμε όλοι τα ίδια προβλήματα. Άλλη απόγνωση έχει ο άνεργος και ο απολυμένος και άλλη ο βιομήχανος και οι βουτυρομπεμπέδες της Εκάλης. Και η Αριστερά είναι πάντα με τον πρώτο.

Όμως οι αριστεροί και οι κομμουνιστές δεν έρχονται στο μυαλό μου μόνο σε φωτογραφίες αγώνων. Είναι και ο Ρίτσος να κάνει θέατρο στην εξορία. Ο Γληνός να σχεδιάζει τη μόρφωση της νέας γενιάς. Ο Μίκης να μελοποιεί τον Ελύτη και ο πρόσφατα χαμένος Αγγελόπουλος να τους βάζει στην ταινία του. Είναι ο Μπάτσης να προτείνει πως πρέπει να αναπτυχθεί η Ελλάδα πάνω στις ανάγκες της κοινωνίας και μετά να δολοφονείται πλάι στο χαμογελαστό άνδρα με το γαρύφαλλο. Είναι η Μαρία Δημητριάδη να τραγουδά Χικμέτ και ο Διονύσης, ότι και αν πει και ότι και αν κάνει στη ζωή του, να παίζει κιθάρα και να μιλά για τα κλειστά καφενεία και τους ξενιτεμένους φίλους. Όλοι αυτοί και τόσοι άλλοι είναι για μένα Αριστερά. Είναι όλα τα καλά και όμορφα που έγιναν ή προσπάθησαν να γίνουν σε αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη με τα τόσα δεινά και τα τόσα όνειρα.

Εγώ με αυτούς είμαι. Και αυτοί είναι η ελπίδα και το αύριο. Οι άλλοι είναι το χθές και το σκοτάδι. Η Αριστερά, μας εμπνέει και μας συγκινεί για όλα αυτά, για τις στιγμές που συναντιέται με το μεγάλο, το πανανθρώπινο, το παντοτινό, με τον πραγματικό σκοπό της άλλωστε, που είναι η απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Αυτοί θέλουμε να είμαστε οι Αριστεροί:  «Δεν είμαστε εχθροί… Θέλουμε να σας δώσουμε τεράστιες παράξενες εκτάσεις… Όπου το μυστήριο εν είδη ανθών προσφέρεται σε όποιον θέλει να το κόψει… Υπάρχουν εκεί καινούργια φώτα χρώματα που κανείς ποτέ δεν έχει δει… Θέλουμε να εξερευνήσουμε τον τόπο τον πλατύ της καλοσύνης… εκεί που όλα σιωπούν.. ναι- πολεμούμε… για το απέραντο και για το μέλλον». (Γκιγιώμ Απολλιναίρ).

Δεν προσπαθώ να κάνω μια αγιογραφία του παρελθόντος της Αριστεράς. Κάθε άλλο, έχει και αυτή τα φαντάσματά της. Τα φαντάσματα της ήττας, των προδοσιών, των συναγωνιστών που λύγισαν, αυτών που θεώρησαν αυτούς που λύγισαν προδότες, τις διαγραφές, τις συνθηκολογήσεις, τις συγκυβερνήσεις. Δεν τα ξεχνάμε ποτέ. Αυτή την ιστορική ήττα της Αριστεράς και του κομμουνιστικού κινήματος παγκόσμια πληρώνουμε ακόμα. Όλα τα θυμόμαστε, πολλά από αυτά μας καθορίζουν μέχρι σήμερα και έτσι πρέπει. Είναι όμως όλα δικά μας, και τα καλά και τα κακά, και οι νίκες και οι ήττες, και θα τα κρατήσουμε και θα τα συζητήσουμε και θα τσακωθούμε. Αλλά είναι δικά μας και θα μιλήσουμε εμείς για αυτά στην προσπάθεια να φτιάξουμε την Αριστερά που έχει ανάγκη η εποχή, την Αριστερά της επανάστασης και του κομμουνισμού. Εσείς κύριοι στα κανάλια, στις Lifo και στα κόμματα του μνημονίου δεν είστε στη δική μας μεριά. Δεν θα συνομιλήσουμε για αυτά με εσάς. Τα λάθη της δικής μας ιστορίας στοίχισαν σε εμάς και στο λαό ακριβώς γιατί άφησαν εσάς να κυβερνάτε, γιατί άφησαν ανέγγιχτη την εξουσία του κεφαλαίου.

Έχουμε μεγάλες ευθύνες όλοι πάνω μας, όσοι τουλάχιστον αντιλαμβανόμαστε αυτή ως την κληρονομιά της Αριστεράς. Έχουμε την ευθύνη του παρελθόντος, της γνώσης ότι όποια πρόοδο έκανε η ανθρωπότητα αλλά και τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της επιστήμης και της τέχνης συνδέονται με τον αγώνα για την κοινωνική δικαιοσύνη και την κατάληψη όλων των διακρίσεων, συνδέονται αντικειμενικά με αυτό που εκφράζει η Αριστερά. Έχουμε και την ευθύνη του παρόντος, την ηθική στάση του αγωνιστή που δεν ξεπουλιέται, του γείτονα και του φίλου, αυτού που θα απλώσει πάντοτε το χέρι να βοηθήσει τον αδύναμο δίπλα του, ακόμα και αν ο ίδιος αντιμετωπίζει δυσκολίες. Έχουμε όμως πιο πολύ την ευθύνη του αύριο ότι ή θα διαλυθεί το σκοτάδι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και θα ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση ή το μόνο μέλλον είναι η εξαθλίωση.

Αυτό για μένα ήταν πάντα το δίλλημα για τον αριστερό και ειδικά για τον κομμουνιστή. Και όποιος αυτά αντιλαμβάνεται σαν κληρονομιές και ευθύνες τους πρέπει να τα υπερασπίζεται από όποιον τα πυροβολεί αλλά και να προσέχει ώστε να μην τα εκφυλίσει και τα κάνει να ξεφτίσουν.
Αυτή τη μάχη θα δώσουμε λοιπόν, φίλοι και σύντροφοι. Μια μάχη που δεν θα μπορούσε να κρίνεται κυρίως στις εκλογές ότι και να υποστηρίζει ο καθένας.

Αναδημοσίευση από "Η Λέσχη"

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Η δημοσιολογία της άγνοιας

Του Α. Μητρόπουλου*

Η άγνοια όμως και η υποτίμηση του μνημονιακού υπέρ- Συνάγματος δεν συγχωρείται. Ολα τα κείμενα του (πλην της πρώτης δανειακής Σύμβασης -πλαίσιο) έχουν δημοσιευτεί σε ΦΕΚ.
Ενδεικτικά:
* Ως προς ολόκληρο τον υλικόκαι άυλο πλούτο της πατρίδας μας προβλέπει την απόλυτη και άνευ όρων ιδιωτικοποίηση του. Ολα προσφέρονται με αδιαφανείς διαδικασίες προς το ιδιωτικό κερδοσκοπικό κεφάλαιο.
Από τη γενικευμένη αυτή ρευστοποίηση του εθνικού και κοινωνικού σκελετού της χώρας δεν εξαιρούνται ούτε τα αποκτήματα από τη διαχείριση των αρχαιολογικών χώρων!
Από τον ακρωτηριασμό του εθνικού πεδίου δεν εξαιρούνται τμήματα των οικολογικών συστημάτων, οι πηγές τα φράγματα, οι ποταμοί και ό,τι τέλος πάντων συνιστά την ελληνική τοπογεωγραφία και ιδιαιτερότητα. Μια απλή ματιά στα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους πείθει όλους ότι αυτό που υπεγράφη στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ, ούτε σε αποικία του 18ου και του 19ου αιώνα!
* Απαγορεύονται οι δημόσιες επενδύσεις από χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού ή από τα δάνεια του μηχανισμού «στήριξης». Τη στιγμή που, σύμφωνα με την UNCTAD, οι κρατικές πολυεθνικές σύρουν την ανάπτυξη με το 11% και πλέον των παγκόσμιων άμεσων επενδύσεων, στην Ελλάδα απαγορεύτηκε η επενδυτική δραστηριότητα του δημόσιου χώρου!
Αν σκεφτεί κανείς τη διαχρονική αποτυχία του ιδιωτικού τομέα να δημιουργήσει βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο (κάτι που ανάγκασε και τους Κ. Καραμανλή και Π. Παπαληγούρα να προβούν σε εκτεταμένες κρατικοποιήσεις), η απόλυτη αυτή απαγόρευση ανατρέπει όλη τη φιλοσοφία περί κράτους και πολιτικής κοινωνίας.
Οταν ο ιδιωτικός τομέας απέτυχε υπό συνθήκες προστατευτισμού και παρεμβατισμού, είναι δυνατόν να δημιουργήσει σήμερα οικονομική ανάπτυξη με την τεράστια διασπορά των επενδύσεων, την αβεβαιότητα των αγορών και τον αθέμιτο ανταγωνισμό των χωρών ελάχιστου εργατικού κόστους έλλειψης περιβαλλοντικών περιορισμών, φορολογικής ασυλίας κ.λπ.;
Ως προς τα εργασιακά, καταργεί τον κοινωνικό πολιτισμό. Υιοθετεί ρητά έναν μηχανισμό διαρκούς απομείωσης της αμοιβής της εργασίας και των συντάξεων, που δεν έχει όρια προς τα κάτω, τουλάχιστον μέχρι το 2060 (Ιο μνημόνιο, ν. 3845/2010 και ασφαλιστικός ν. 3863/15-7-2010)!
Το μνημόνιο είναι ο «επιθετικός κριός» του γενικευμένου αντικοινωνικού νεοφιλελευθερισμού που καταργεί τη λαϊκή κυριαρχία, τη δημοκρατία και τη στοιχειώδη αυτενέργεια ενός κοινωνικού σχηματισμού. Επομένως πρόκειται περί ενός καταστροφικού δόγματος που υπερβαίνει όλες τις άλλες συμβατικές δογματικές κατηγορίες.

* Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι πανεπιστημιακός και πρόεδρος της Ενωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και τσυ Κοινωνικού Κράτους. Το παραπάνω κείμενο του που παραθέσαμε είναι απόσπασμα άρθρου του που δημοσιεύτηκε χτες στην εφημερίδα Realnews

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Θα μπήξω ένα αγκάθι στην κάλπη

του Γαλαξιάρχη


Στην πλέον τραγελαφική εκλογική διαδικασία των τελευταίων δεκαετιών, που γίνεται κάτω από τρομοκρατικά διλήμματα και με ελάχιστα προσχήματα αντιπροσώπευσης, αποφάσισα ότι δεν πρέπει να λείψω ως ψηφοφόρος. Όχι βέβαια γιατί πιστεύω στο αστείο αυτό πανηγύρι «λαϊκής έκφρασης» που γίνεται άπαξ και το αποφασίσει η εκάστοτε εξουσία, με τους όρους που η ίδια ορίζει και με την πασιφανή λογική «ρίξε κάτι στην κάλπη και γύρνα σπίτι σου, μέχρι να σου ξαναπώ εγώ». Αλλά ακριβώς γιατί, ειδικά αυτή τη στιγμή, οι εκλογές αποτελούν το bug του συστήματος. Αυτό το μικρό αγκάθι που δεν μπορεί να βγάλει από την πατούσα του το γιγαντωμένο σύστημα εξουσίας. Και προσωπικά θέλω να του το μπήξω ακόμη βαθύτερα.

Δεν περιμένω τίποτε από μία εκλογική διαδικασία σε ό,τι αφορά τον πολυπόθητο κοινωνικό μετασχηματισμό, που θα οδηγούσε σε μία πραγματικά πολιτική ανατροπή. Αντιθέτως, οι εκλογές συνήθως αποτελούν οπισθοδρόμηση στην εξέλιξη της κοινωνίας, καθώς γίνονται κατά παράδοση με όρους δημαγωγίας, απύθμενης υποκρισίας και ανερυθρίαστης απάτης. Το δε σύστημα εξουσίας έχει όλα τα εργαλεία να διαχειριστεί σχεδόν οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Προσοχή όμως: σχεδόν οποιοδήποτε.

 

Δεν ξεχνώ

Ζήσαμε πάνω από δύο χρόνια το σουρεαλισμό της πιο προσχηματικής εκπροσώπησης που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε ήδη τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του να αντιστρέψει το προεκλογικό του πρόγραμμα, που εκ των πραγμάτων αποτελεί ένα είδος συμβολαίου με τους ψηφοφόρους του. Αλλά και να μας τρίψει στα μούτρα, με τη βοήθεια όλου του μιντιακού κατεστημένου και ουκ ολίγων τυχάρπαστων αστικοδημοκρατών (σ.σ. από αυτούς που θεωρούν καλή τη δημοκρατία μόνο όταν «κερδάει η ομάδα»), ότι έχει πλατιά λαϊκή νομιμοποίηση.
Ενδιαμέσως, κάθε μορφή λαϊκού ελέγχου της εξουσίας, μέσω των μοναδικών εργαλείων που επιτρέπει το σύστημα να υπάρχουν (και αυτά προσχηματικά), δηλαδή τις συγκεντρώσεις, τις διαδηλώσεις, τις εργατικές κινητοποιήσεις και τις απεργίες, καταπνίγηκε είτε στο χημικό είτε στην παγερή αδιαφορία. Και αυτή η τελευταία είναι πολύ χειρότερη από το ρόπαλο του αστυνομικού στο κεφάλι του ανώνυμου πολίτη που εκλιπαρεί «μην με χτυπήσεις». Αυτή η νοοτροπία της κατοχής της εξουσίας χωρίς να δίνω πουθενά λόγο και χωρίς να ακούω κανέναν είναι που δεν αντέχεται. Νοοτροπία που το ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτήν την -σχεδόν- τριετία, έκανε σημαία του στον τρόπο που άσκησε τη διακυβέρνησή του.

 

Η κάλπη κολάρο

Αφού έκαναν όσα περισσότερα μπορούσαν για να μην ενεργοποιηθεί το bug των εκλογών. Αφού πρωτύτερα περιόρισαν, απαγόρεψαν, έδειραν, αδιαφόρησαν, πάσαραν εσωτερικά την εξουσία, διόρισαν ακόμη και πρωθυπουργό έναν τραπεζικό υπάλληλο (σ.σ. ναι, ξέρω, ο Παπαδήμος δεν είναι τραπεζίτης, είπε ο θείος Πάσχος κι έβαλε τα παιδάκια για ύπνο). Τώρα φτάνουν μπροστά στην ελάχιστη στιγμή που χάνουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο πάνω στη διαχείριση του πολιτεύματος. Τη στιγμή που μπαίνει η αγκίθα στη φτέρνα.
Αυτή τη στιγμή θα μπορούσα να αδιαφορήσω. Θα μπορούσα να αποδεχτώ το προφανές συμπέρασμα ότι οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτε (ειδάλλως θα ήταν παράνομες) και να μην συνεχίσω να νομιμοποιώ το θέατρο αυτό με τη συμμετοχή μου. Προτιμώ όμως να το δω από την άλλη πλευρά. Όταν οι ηγεμόνες μου δίνουν ένα ελάχιστο εργαλείο για να τους ζορίσω δεν θα το χαρίσω. Αντιθέτως θα το πάρω και θα κοιτάξω να πολλαπλασιάσω τη αποτελεσματικότητά του, όσο καλύτερα μπορώ. Να απορρυθμίσω τους ολιγάρχες που τα έχουν όλα τακτοποιημένα και θεωρούν -με ποδοσφαιρικούς όρους- ότι μπορούν να βάζουν συνέχεια γκολ, με ενδιάμεσες πασούλες, στο αποτελεσματικότατο σύστημα της Μπαρτσελόνα. Σφήνα λοιπόν σε μία ακόμη επιχειρούμενη πάσα.
Μη βιαστείς φίλε μου να με κατηγορήσεις ότι κινούμαι με βάση τη στείρα άρνηση. Άρνηση είναι η διαρκής συντήρηση της μούχλας, για να μην “χαθεί ο έλεγχος”. Προσωπικά, δεν μπορώ να διανοηθώ ένα μέλλον που αυτή η απροκάλυπτα ολοκληρωτική μορφή εξουσίας λάβει μία ακόμη προσχηματική νομιμοποίηση. Ακόμη και ένα ενδεχόμενο απροσδιόριστο μπάχαλο της επόμενης ημέρας, φαντάζει απείρως πιο δελεαστικό από την επικράτηση ενός αρχηγομανή φασίστα που ομολογεί στα έδρανα της βουλής ότι «χωρίς τις Αγορές δεν θα υπήρχε Σύνταγμα» και ενός βαθιά επαρχιώτη ταγματασφαλίτη με κοστούμι που θέλει να «ανακαταλάβει το άστυ». Αδιανόητο αύριο, για όποιον έχει ένα δράμι μυαλό απαρτιζόμενο από άκαφτα ακόμη εγκεφαλικά κύτταρα.

 

Μετρώντας κουκιά

Έλα όμως που, όπως είπα παραπάνω, η εξουσία μπορεί αν διαχειριστεί σχεδόν οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Από το εκλογικό μέτρο του 3%, έως το νόμο Σκανδαλίδη-Παυλόπουλου και που θα έκανε τον Κλεισθένη να φάει τα άντερα του Σόλωνα βουτηγμένα σε λαδόξυδο, τα πάντα είναι στημένα έτσι ώστε να διασφαλίζεται η εξουσία της πλασματικά πλειοψηφικής μειοψηφίας. Βάλε κι από δίπλα μία βαθιά εδραιωμένη κομματική πελατεία που έχει στηθεί στα τόσα χρόνια αλλαξοκωλιάς της διακυβέρνησης. Εκείνον τον αδιάσπαστο πυρήνα του 20-30% του εκλογικού σώματος που έχουν τόση σχέση με την έννοια αστική δημοκρατία όσο ο βιαστής με τη σεξουαλική απελευθέρωση. Κατά συνέπεια, είναι αδύνατο να μην μετρήσεις κουκιά, πριν φτάσεις στην κάλπη.
Τα δικά μου κουκιά τα μέτρησα. Έχω υπόψην μου τον τρόπο που μπορεί, μέσα από την κάλπη, το αγκάθι να χωθεί αρκετά βαθιά ώστε να τρυπήσει φλέβα στο πόδι των αυτοκρατορίσκων. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα που θέλω να θίξω εδώ. Ο καθένας ας μετρήσει τα δικά του κουκιά κι ας αποφασίσει. Τρεις-τέσσερις σκέψεις παραθέτω ειδικά για την αναγκαιότητα συμμετοχής σε αυτές τις εκλογές, λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο πριν ανοίξουν οι κάλπες.
Το σκεπτικό μου είναι απλό: τώρα, αυτή τη στιγμή, το δίδυμο της πολιτικής εξουσίας των τελευταίων σαράντα ετών πρέπει να σπάσει. Και θα σπάσει.
Zaphod

Υ.Γ. Δεν έβαλα καθόλου το ενδεχόμενο της εισόδου της Χρυσής Αυγής στη βουλή και την αποτροπή του (με στενά αριθμητικούς όρους) διά της συμμετοχής. Είναι πράγματι σημαντικό, αλλά σε αυτήν τη φάση όχι τόσο κρίσιμο όσο φαίνεται. Δυστυχώς η ναζιστικοποίηση της κυρίαρχης άποψης, εκείνης δηλαδή που εκφράζει το λεγόμενο “πολιτικό κέντρο” έχει ήδη επέλθει. Και όχι από τα κουρεμένα χουλιγκάνια του Μιχαλολιάκου, αλλά από το υπουργικό συμβούλιο του Παπαδήμου, τους (εθνικο)σοσιαλιστές του Βενιζέλου και τους απόγονους χωροφυλάκων του Σαμαρά.

Αναδημοσίευση από  //ΠαραλληλοΓράφος//

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

Κανένα πρόβλημα

   Αναδημοσίευση από arkoudos.com

Δυσκολεύομαι να σου περιγράψω πόσο άβολα νιώθω όταν η πουτάνα είναι πουτάνα, και ο πελάτης είναι, απλώς, πελάτης. Πουτάνες είναι οι αλήτισσες γυναίκες, οι κακές, αυτές που δεν έχουν ψυχή, καρδιά, οι πουτάνες είναι το φτύσιμο της κοινωνίας, οι χειρότερες όλων – έτσι δεν είναι; Ο άλλος είναι, απλώς, πελάτης, ισότιμο μέλος μίας συναλλαγής. Αγοράζει ένα προϊόν. Είναι απόλυτα λογικό, όλοι αγοράζουμε απλώς προϊόντα. Για την καθώς πρέπει κοινωνία μας δεν έχει σημασία που βιάζει έναντι αντιτίμου ένα πρεζόνι, ή ένα θύμα τράφικινγκ, ή μία εθισμένη στα λεφτά – αυτός είναι πελάτης, αμόλυντος, δεν του ξελλαρυγγιάζει ποτέ την χολή του κανένας, είναι πελάτης, κάνει την κοινωνία να κινείται, το χρήμα να ρέει, ως πελάτης αξίζει τον σεβασμό μας, ίσως βέβαια τον αναφέρουμε υποτιμητικά στις ειδήσεις, να βάλουμε λίγο χρώμα στην φωνή μας όταν θα πούμε έναν ανώνυμο αριθμό, “600 πελάτες”, αλλά αυτός είναι πελάτης, σήμερα μία πουτάνα, αύριο μια τηλεόραση, ναι, μπύρα, πελάτης είναι, τσιγάρα, εφημερίδα, μπορεί και να ψηφίσει, να τον δεις στον δρόμο, να του πεις έλα ρε Βασίλη, είναι πελάτης, πελάτης σου, βλέπει διαφημίσεις, είναι ενεργό μέρος της κοινωνίας. Κυκλοφορεί μέρα. Κάνει την σκοπιά του, φυλάει την πατρίδα μας, μεταφέρει τα προϊόντα σου, αγοράζει τα αγαθά σου, προσέχει τα παιδιά σου, παντρεύεται την κόρη σου. Είναι άντρας αυτός, αγόρι. Και, πάνω απ’ όλα ψωνίζει, έχει λεφτά, αγοράζει, δεν ψωνίζεται, δεν πουλιέται, δεν είναι λιγότερος από άνθρωπος. Αυτός που αγοράζει είναι σαφώς καλύτερος από αυτόν που αγοράζεται, έτσι δεν είναι; Και έτσι ακριβώς, λογικά σκεφτόμενη η κοινωνία μας, βγάζει την φωτογραφία της πουτάνας, με όνομα και επώνυμο, και ηλικία, και προφίλ και ανφας, μα ο πελάτης είναι αριθμός, είναι 600-700 κλήσεις, είναι 600-700 πελάτες. Γιατί αυτή έχει AIDS, αλλά ο πελάτης που πλήρωσε έξτρα ένα πρεζόνι για να μη βάλει λάστιχο στο καυλί του, δεν έχει κάτι τέτοιο, για όνομα του θεού, είναι αμόλυντος, δεν είπαμε; Δεν χρειάζεται να αναρωτηθεί κανείς, τίποτα. Ούτε καν για το αν ενώ πλήρωσε παραπάνω για να γαμήσει χωρίς προφυλακτικό την πουτάνα θα είναι το ίδιο προσεκτικός με την γυναίκα του, ή την κοπέλα τους. Η πουτάνα βέβαια το κόλλησε το AIDS από την ψυχή της, προφανώς, όχι από έναν άλλο πελάτη, με λεφτά πελάτη, με ισχύ πελάτη, που της έδωσε 20 ευρώ παραπάνω και την σκότωσε. Άλλωστε, το έχει πει και ο Υπουργός μας, αν έχει AIDS να την στείλουμε από εκεί που ήρθε. Λες και δεν έχει προαγωγό, λες και δεν έχει τσατσά. Ο πελάτης είναι ένας αριθμός που θα ξεχάσουμε την επομένη των εκλογών. Η πουτάνα έχει ονοματεπώνυμο και φωτογραφία, ένα στίγμα και μία ασθένεια που πρέπει να παλέψει πολύ για να κερδίσει κάποια ποιοτικά χρόνια ζωής. Και βγάλαμε την φωτογραφία της για να αισθανθούμε ασφαλείς. Και το πρόσωπό της, λες και την κοίταξε ποτέ κανείς στο πρόσωπο. Και το όνομά της, λες και την φώναξε ποτέ κανείς με το όνομά της. Για να πούμε “εντάξει, την πιάσαμε αυτήν, νάτην, νάτες όλες, καθαρίσαμε, κανένα πρόβλημα, θα φάει και φυλακή γιατί είναι δολοφόνος, και τέρμα”. Η φωτογραφία της πουτάνας, ένας αριθμός για τους πελάτες, και μία ασφάλεια για εμάς για να συνεχίσουμε την μέρα μας, ανενόχλητοι.
Κανένα πρόβλημα. Πάει και αυτό.
Δυσκολεύομαι πολύ να τα εξηγήσω όλα αυτά, αλήθεια στο λέω.