Όλη η ιστορία με τη μικρή Μαρία είναι στημένη για να ξεχάσει ο κόσμος ότι συνελήφθησαν οι Χρυσαυγίτες για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Σοβαρά. Έχω έναν κουνιάδο που έχει έναν μπατζανάκη, του οποίου ο θείος έχει πρόσβαση σε απόρρητα έγγραφα που διαθέτει η εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα στα οποία αναφέρεται πως πριν από δύο μήνες ο γέρων Παϊσιος είχε προφητέψει ότι όπου να ‘ναι θα συλλάβουν κάτι μαυριδερούς τύπους με κύφωση και αυτό θα σημάνει την αρχή της πτώσης της αυτοκρατορίας του κακού και μετά θα πάρουμε και την πόλη. 

Σοβαρά τώρα. Κάθε φορά που γίνεται κάτι σημαντικό βγαίνουν ορισμένοι εξυπνάκηδες και λένε ότι πίσω από αυτό που συμβαίνει κρύβεται κάτι άλλο ή τέλος πάντων γίνεται για να μην ασχολούμαστε με κάτι άλλο που συμβαίνει. Γιατί είναι εξυπνάκηδες; Πρώτον γιατί αυτό είναι γνωστό ότι συμβαίνει, οπότε αναφέροντάς το δεν ανακαλύπτουν δα και την αμερική. Αυτή τη μαλακία την έκανε ο Κολόμβος πριν πολλά πολλά χρόνια, γαμώ την περιέργειά του που έλεγε ο Παύλος με τον Τοτέμ κάποτε. Δεύτερον γιατί δεν είναι απίθανο ούτε συνωμοσία να συμβαίνουν δύο πράγματα ταυτόχρονα. Δεν το απαγορεύει το σύμπαν. Θέλετε απόδειξη; Ορίστε μια λίστα από αυτά που πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό: 

- Όταν κάποιοι εκτιμούσαν ότι έρχεται θύελλα, κάποιοι ψήφιζαν ΓΑΠ και πανηγύριζαν που θα φύγει η κακιά δεξιά και θα δώσει χρήμα στο λαό. 

- Όταν κάποιοι επέμεναν ότι η κρίση είναι βαθιά και υπαρκτή, ότι θα είναι διαρκής και όμοιά της δεν θα έχουμε ξαναδεί, κάποιοι ανακάλυπταν στο youtube τον Καζάκη και τους ανθελληνικούς ψεκασμούς εκ Γερμανίας. 

- Όταν εσύ, ναι εσύ ιδιωτικέ υπάλληλε χαιρόσουν για τις περικοπές των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, ετοιμαζόταν η επιδρομή στον δικό σου μισθό, στα δικά σου δικαιώματα. 

- Όταν απεργοί έκλειναν το λιμάνι για να διαμαρτυρηθούν για τις συνθήκες δουλειάς και ζωής τους, εσύ έβλεπες ΣΚΑΙ και πίστευες ότι αυτοί διώχνουν τους τουρίστες που ήρθαν από την άλλη άκρη του κόσμου με μοναδικό σκοπό να σου αφήσουν συνάλλαγμα. 

- Όταν έκανες πως ξυπνάς και κατέβαινες στις πλατείες, χωρίς ταμπέλες και κομματικά λάβαρα, μόνο με την ελληνική, κάποιοι, λίγα μέτρα παραδίπλα σου, κάλυπταν με τη γαλανόλευκη την δική τους σημαία, εκείνη με τη σβάστικα. 

- Όταν κάποιος επαγγελματικός κλάδος απεργούσε εσύ έβλεπες πόσο βολεμένοι είναι αυτοί και κρυφοχαιρόσουν που θα απολυθούν. Άντε γιατί σε κούρασαν κάθε τρεις και λίγο απεργίες και διαδηλώσεις. 

- Όταν το αφεντικό σου έτριβε τα χέρια του που θα σου έδινε τον μισό μισθό, που δεν θα είχες δικαίωμα να πάρεις άδεια, που θα σε απέλυε όποτε γούσταρε, εσύ έλεγες δεν πειράζει αφεντικό, θα βάλω πλάτη γιατί ξέρω πως το κάνεις παρά τη θέλησή σου. 

- Όταν σου έλεγαν ότι δεν θα πάρουν άλλα μέτρα τους πίστευες και τους ψήφιζες. 

- Όταν πήγες για συνέντευξη για δουλειά και σου είπαν πως θα δουλεύεις 6 μέρες 12 ώρες για 400 “μαύρα” ευρώ, έλεγες “δεν πειράζει, θα τη βγάλω και με τόσα”. 

- Όταν σου έλεγαν ότι αυτοί που ψηφίζεις είναι σκυλιά του συστήματος, πληρωμένοι δολοφόνοι και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, εσύ έλεγες ότι οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές. 

- Όταν σου ξαναέλεγαν ότι δεν θα πάρουν άλλα νέα μέτρα τους ξαναπίστευες. 

- Όταν τα σχολεία των παιδιών σου ήταν άδεια από πεινασμένους δασκάλους εσύ έλεγες ότι πρέπει να τους απολύσουν γιατί δεν είναι σωστό να την πληρώνουν μόνο οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα. 

- Όταν σου έλεγαν ότι τα Μνημόνια δεν είναι τίποτα άλλο από τον καπιταλισμό σε δράση, εσύ έλεγες Μέρκελ ρουφιάνα, οι γερμανοί, ααα οοουυυυ, κλέφτες, τριακόσιοι, γουδί. 

- Όταν σου λένε ότι δεν φταις εσύ που κατά λάθος, παραπλανημένος ψήφισες τους φασίστες, εσύ κάνεις τα πάντα για να αποδεικνύεις ότι είσαι πιο φασίστας από όσο νόμιζαν και οι ίδιοι οι φασίστες. 

- Όταν στην επόμενη απεργία κάποιοι συνάδελφοί σου θα αγωνίζονται και για σένα, ρισκάροντας το ψωμί και το γάλα των παιδιών τους, εσύ θα δίνεις διαπιστευτήρια υποταγής στο αφεντικό σου. 

- Όταν στην επόμενη απεργία κάποιοι θα είναι στους δρόμους εσύ, άνεργε, θα αναπαύεσαι στον καναπέ σου και θα μιλάς για τις επαναστάσεις που θα έρθουν, για τον κόσμο που κάποια μέρα θα ξεσηκωθεί.

Από 2310net

Εγώ, πάλι, δεν θα έφευγα από την Ελλάδα...

...διότι, το γεγονός πως μία μεγάλη πλειοψηφία κοιτάζει την πάρτη της και τον κύκλο της δεν θα μου στερήσει το δικαίωμα, το προνόμιο, τη χαρά και την μεγάλη, ανεξήγητη γαλήνη να ζω στον τόπο που με διαμόρφωσε, του οποίου είμαι γέννημα και που με έχει κάνει αυτό που είμαι τόσο όσο και οι γονείς μου.

Διότι δεν μπορώ, δεν μου πάει καρδιά, δεν έχω το δικαίωμα να απαιτώ από έναν άνθρωπο που τα τελευταία τρία χρόνια έχει ανατραπεί ότι ήξερε ως ζωή, που ζει έναν πόλεμο χωρίς όπλα αλλά με πρωτόγνωρη βία και ανασφάλεια, να φροντίζει να μοιάζει η καθημερινότητά μου με Αμερικάνικο Σήριαλ. Ναι, γουστάρω και είναι ωραία να μου χαμογελάνε, ακόμα και ψυχαναγκαστικά, και να τηρούνε τους κανόνες της καλής συμπεριφοράς, ακόμα και ξύλινα. Ωστόσο μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος δεν το κάνει... ειδικά αυτές τις εποχές. Μπορώ να νιώσω την μαυρίλα μέσα του και να αισθανθώ πόσο τον εμποδίζει να είναι ηλιόλουστος.

Διότι, ακόμα, αν κάποιος δεν μου πει ευχαριστώ ή παρακαλώ, δεν σημαίνει πως είναι κατώτερος ή ασήμαντος ή αμόρφωτος ή αγενής. Μπορεί απλά να σημαίνει ότι και αυτός έπεσε άκλαφτο θύμα της νοοτροπίας "εγώ ρε αξίζω να πάω να ζήσω στο Μανχάταν ρε, να μεγαλουργήσω και σιγά μην κάθομαι τώρα να χαιρετάω και να είμαι ευγενικός με τον κάθε γύφτο που με περιστοιχίζει, ω μον ντιέ ω μον ντιε!"

Διότι, ναι, εμείς εδώ πετάμε δυστυχώς σκουπίδια στον δρόμο - αλλά και στην Νέα Υόρκη κάθεσαι σε ένα πάρκο δίπλα στην Times Square να φας ένα σάντουϊτς και περνά κάτω από το παγκάκι ξαφνικά ένας αρουραίος μεγάλος σαν καλοζωισμένη γάτα. Ενώ στο Λονδίνο κάτω από τις βιτρίνες και τα ωραία κόκκινα λεωφορεία και τα docks «ουρλιάζει» μία μυρωδιά ούρων και μπύρας. Για να μη σου πω τι γίνεται στην Μόσχα, τη Βαρσοβία, το Παρίσι, τη Ρώμη (έχω ίδια γνώση και ας πήγα για βδομάδα, άντε το πολύ δεκαήμερο). Και κανένα από αυτά τα παραδείγματα δεν είναι χειρότερα από το άλλο – χειρότερο είναι να μην έχεις λύσει τα θέματα σου τα ψυχολογικά και ακόμα να λειτουργείς, τέτοιες κρίσιμες εποχές για την χώρα, με την εφηβική νοοτροπία «το γρασίδι από την άλλη πλευρά του φράχτη είναι τόσο τέλειο ρε γαμώτιιιιιιιιι– και εμένα αυτά μου αξίζουν, τα καλλίτερα, τα καλλίτερα».

Διότι, ναι στο εξωτερικό μπορεί να μην προσπαθήσει να μου κλέψει κάποιος την ουρά στα σαλάμια. Αλλά, ποτέ, ΠΟΤΕ στο ταμείο ένας άγνωστος δεν θα πει στην ταμία (αυτή που δεν χαμογελά, μα γιατί μου χαλά την μέρα, πως τολμά;) «θα τα πληρώσω εγώ αυτά» - εννοώντας το λογαριασμό ενός άστεγου που μετράει τα φραγκοδίφραγκά του για να αγοράσει ένα σάντουιτς και ένα γάλα. Και δεν αξιολογώ τώρα τι είναι καλύτερο από τα δύο να έχεις ως ικανότητα (αν και μεταξύ μας, η καρδιά μου το αξιολογεί μία χαρά...) αλλά μετά λόγου γνώση θα ήθελα να ζω εκεί που οι ικανότητες των ανθρώπων είναι πιο συγγενείς με την δική μου ικανότητα. Και όπου οι ελλείψεις τους είναι κοντά στις δικές μου ελλείψεις.

Διότι, ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια και τόση πίεση, ακόμα και μετά τους φασίστες που θέλουν και αυτοί να κάνουν αυτή τη χώρα κάτι διαφορετικό από τη φύση της (πιο αστραφτερό, πιο παρουσιάσιμο) έχω την χαρά και την δυνατότητα να αποφασίσω 2 η ώρα τη νύχτα να βγω να περπατήσω στο κέντρο, έτσι επειδή μου ήρθε και μόνο. Και ξέρω πως οι μπάτσοι δεν θα με σταματήσουν να ελέγξουν τι ύποπτο κάνω (όπως μου έχει συμβεί στην Βοστώνη στις 11 τη νύχτα) ενώ μάλλον θα πετύχω και κανέναν άλλο ρομαντικό φίλο στο δρόμο που έχει βγει να πνίξει την καψούρα του περπατώντας. Ενώ αν πάω στην «ποιότητα ζωής» από τις 9 το βράδυ θα ερημώνει η πλάση. Και ξαναλέω, δεν το θεωρώ αυτό χειρότερο ή καλύτερο από αυτό που κάνουμε εδώ... αλλά αυτό που κάνουμε εδώ είναι δικό μου. Και θέλω την ζωή μου να την ζήσω ανάμεσα σε εκλεκτές ατελείς συγγένειες, όχι σε ψυχρές λειτουργικότητες...

Διότι έχω συνείδηση πως μέσα σε αυτήν την λαίλαπα που έχει πέσει στην χώρα, το πρόβλημα δεν είναι η ομοιόμορφη διακόσμηση των σπιτιών (πήγαινε σε μία μεσοκατώτερης τάξης γειτονιά της Βοστώνης και θα σου πω εγώ ομοιομορφία και σεβασμό στον δημόσιο χώρο). Ούτε βέβαια το να μου χαμογελά η ταμίας στο Super market σαν να είμαι ο Mr Big που κάνει γύρισμα στο μαγαζί της (και τέλος πάντων, ας αναγνωρίσουμε κάποτε το δικαίωμα στους ανθρώπους να μην δίνουν συνεχώς παράσταση, να χαλαρώνουν). Το πρόβλημα είναι όσοι ακόμα έχουμε, δόξα Τω Θεώ, έναν τρόπο να επιβιώνουμε σε αυτήν την κοινωνία όπου τόσοι πολλοί και τόσο κοντά μας δυσκολεύονται και υποφέρουν (και που αυτό τους δίδει για μένα ΑΜΕΣΩΣ το δικαίωμα να μην μου χαμογελάνε) να αποβάλλουμε τον ραγιαδισμό. Να αλλάξουμε πια την κλισέ και κυρίως ρηχή θεματολογία περί "θέμου σε τι χώρα ζω" και την οποία, θυμήσου, την ακούγαμε και στις εποχές των παχιών αγελάδων. Να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με όρους «έξω είναι καλύτερα» - «μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά». Έξω δεν είναι καλύτερα. Είναι αλλιώς. Και ναι, μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά. Αλλά στο εξωτερικό γίνονται άλλα. Που επειδή είσαι Έλληνας, όχι καλύτερος, όχι χειρότερος, κάτι άλλο, θα σου κάθονται ως πολύ χειρότερα...

Διότι προτιμώ χίλιες φορές να ανησυχώ για το κακό γούστο των συμπατριωτών μου, να εκνευρίζομαι που δεν θα καθαρίσουν το χιόνι από την αυλή εθελοντικά (ποιό χιόνι ωρέ; α ξέχασα, στο Fringe χιονίζει πάλι απόψε...) παρά για το αν μία μέρα στο σχολείο του αξιολάτρευτου του πιτσιφρικιού του ανηψιού μου θα μπει ένας 19χρονος με ευγενική χαμογελαστή μάνα που όμως τον μεγάλωσε χωρίς κανένα αυθεντικό συναίσθημα, για να σκοτώσει, πυροβολώντας σαν σε video game, είκοσι εξάχρονα. Ε και τώρα ό,τι και να λέμε ακόμα, ακόμα, (αλλά για πόσο ακόμα;) η ελληνική κοινωνία δεν δημιουργεί τέτοιες στρεβλώσεις.

Διότι έμαθα πια, στα 40 μου ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει να γίνεις καλύτερος, το καλύτερο που μπορείς – σαν άνθρωπος ή σαν χώρα. Να σταματήσεις να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους και με αγάπη και συγκέντρωση να σκύψεις να τον γνωρίσεις. Και αφού τον γνωρίσεις και καταλάβεις τι μπορείς να κάνεις καλλίτερο, να ξεκινήσεις. Το ταξίδι το σημαντικό δεν είναι να βρεις μία δουλειά και να πας εκεί που λανθασμένα και κρίνοντας από τα σήριαλ πιστεύεις πως είναι καλλίτερα. Το ταξίδι το σπουδαίο είναι να φτάσεις σε άλλους πιο όμορφους προορισμούς εδώ, στον τόπο σου. Και έτσι, με αυτόν τον τρόπο να το κάνεις και τον τόπο σου έναν καλύτερο προορισμό. Αν όχι για σένα, γιατί μάλλον δεν προλαβαίνεις πια, είναι και οι εποχές γεμάτες προκλήσεις, για το ανήψι σου.

Το γράμμα μιας ‘’γνωστής-άγνωστης’’ *

της Νατάσας Κεφαλληνού 
  

    «Κοίταξε με καλά, βγάλε μου την κουκούλα που μου φόρεσαν εισαγγελείς, μπάτσοι και τα δελτία των 8. Αν σηκώσεις το κεφάλι θα με δεις. Εγώ είμαι. Με ξέρεις. Πιθανόν  με έχεις δει να κάνω μάθημα στο παιδί σου ή στις ουρές του ΟΑΕΔ ή στα διπλανά ταμεία της ΔΕΗ.

Με λένε Μαρία, Ελένη, Ειρήνη, Γεωργία, Ελευθερία… Ποτέ δεν ρώτησες το όνομα μου, αλλά δεν πειράζει, συνεχίζω να ελπίζω πως θα έρθουν μέρες που δεν θα είμαι πλέον για σένα μια «γνωστή άγνωστη». Συνεχίζω να ελπίζω ότι κάποια μέρα θα νοιώθεις τη θέρμη του σώματος μου, όταν θα με κρατάς γερά στην «αλυσίδα».  

Ξέρω, λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου τη νύχτα δεν θα με σκεφτείς, θα κάνεις υπολογισμούς για το νοίκι, το χαράτσι, το γάλα του παιδιού, την επίσκεψη στο γιατρό… Ξέρω, σε σκέβρωσε το κρύο, η μιζέρια και  η ανεργία. Έπαψες πλέον να χαμογελάς, τσιγκουνεύτηκες ακόμη και τις ευχές για το νέο έτος. Τα ξέρω όλα αυτά γιατί τα ζω και εγώ, καθημερινά.

Όταν αποφάσισα να μπω στη βίλα Αμαλίας ήξερα ότι θα με συλλάβουν. Όταν με συνέλαβαν ήξερα ότι το μόνο όπλο μου θα είναι το χαμόγελο στα μάτια μου, η υψωμένη μου γροθιά, το «σ’ αγαπώ» γραμμένο στη σκόνη της κλούβας κι αυτός ο στίχος που χρόνια έχει σφηνώσει στο μυαλό μου: «Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος, το να μην παραδίνεσαι, αυτό είναι».

 Όταν με κρατούσαν στην ΓΑΔΑ ήξερα ότι δεν θα ήσουν απ’ έξω, ένας από τους 2.000 που ενώνει τη φωνή του μαζί με τους υπόλοιπους μέσα στο κρύο,για αυτό και σου γράφω από το κρατητήριο τα παρακάτω: «Η καρδιά, η θέληση για αγώνα και η επιθυμία για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας αποδεικνύονται πιο δυνατά από τους στρατούς τους. Δεν θα καταφέρουν ποτέ να μας νικήσουν, γιατί όσες δυνάμεις καταστολής κι αν επιστρατεύσουν δεν μπορούν να καταπνίξουν την αντίσταση, την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη».

 Στα λέω όλα αυτά, στα απευθύνω μεγαλόφωνα με πράξεις «ακραίες», ίσως «θεαματικές», μόνο και μόνο γιατί συνεχίζω να πιστεύω. Ναι, αν και εκ πεποιθήσεως αποστρέφομαι θεούς και δαίμονες, συνεχίζω να πιστεύω, σε σένα, σε εμένα, σε «εμάς», σε ένα κόσμο καλύτερο. Αυτά είναι τα μόνα μου «εικονίσματα» κι αρνούμαι να τα αποκαθηλώσω.

Μα αυτό δεν αρκεί, πρέπει να πιστέψεις και εσύ, πρώτα από όλα σε εσένα, και μετά στο «εμείς». Και όλοι «εμείς» να θυμηθούμε ή να μάθουμε να συλλαβίζουμε από την αρχή ότι κανένας στρατός δεν είναι ανίκητος, παρά την υπεροπλία του. Οι  φωνές από το Σικάγο, την Κομμούνα, την Ισπανία, την παγωμένη Ρωσία, τα χωριά των Ζαπατίστας αυτό μας υπενθυμίζουν. Ας τις ακούσουμε και ας μην μείνουμε μετεξεταστέοι στο μάθημα της Ιστορίας….

Με φυλακίζουν ακριβώς γιατί με πράξεις και με λόγια σου στέλνω αυτό το μήνυμα, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο «ιός της αντίστασης» είναι μεταδοτικός.

Μην τους αφήσεις να σε λυγίσουν, μην τους αφήσεις να μας νικήσουν …

ΥΓ: Ελπίζω την επόμενη φορά να είσαι εκεί»

*Το κείμενο είναι αποκύημα νοσηρής και άνομης φαντασίας και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει τις σκέψεις της «γνωστής-άγνωστης» στην φωτογραφία, αν και αυτή αποτέλεσε την κύρια πηγή έμπνευσης του.

Πηγή: Παραφωνία

Οι Έλληνες δεν ξεσηκώνονται, ετοιμάζουν σάκο επιβίωσης

Όλοι μας έχουμε μια πίκρα μέσα μας. Τι στο διάολο γίνεται κι είμαστε τόσο σιωπηλοί; Τι συμβαίνει κι είμαστε τόσο υποταγμένοι; Κι εγώ το φωνάζω εδώ μέσα και χιλιάδες άλλοι γύρω μου. Κοιτάμε ο ένας τον άλλον πλέον και τον μετράμε με το μάτι να δούμε... τι σκέφτεται, πως είναι το βλέμμα του, τι λέει. Με μια λαχτάρα. Να είναι τόσο οργισμένος, όσο είμαστε κι εμείς. Μετράμε την οργή μας με το διπλανό μας. Προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε τα σημάδια.

Κι εγώ αυτές τις μέρες συνειδητοποιώ κάτι πολύ σοβαρό. Οι Έλληνες δεν ετοιμάζονται για επανάσταση. Ετοιμάζονται για επιβίωση σε μετα - αποκαλυπτικό τοπίο. Δεν υπάρχουν πλέον ψέματα που να τους πείθουν. Δεν υπάρχουν ελπίδες που να τους αποκοιμίζουν. Κανένα παραμυθάκι. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, βλέπει ΧΑΟΣ. Όλοι διαισθάνονται πως αυτό που θα έρθει στο άμεσο μέλλον δεν θα είναι μια πτώχευση αλλά το χάος. 

Συνέχεια γύρω μου πληθαίνουν οι περιπτώσεις ανθρώπων που αποθηκεύουν τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης. Οργανώνονται για να έχουν νερό, τρόφιμα, φάρμακα. Πηγαίνουν στα χωριά και κόβουν κίνηση, τι θα κάνουν σε περίπτωση που επιστρέψουν εκεί. Πάρα πολλοί έχουν αρχίσει να σχεδιάζουν τις δικές τους μικρές καλλιέργειες. Άλλοι, όσοι κρατιούνται ακόμα σχεδιάζουν έξοδο προς το εξωτερικό.

Δεν υπάρχει καμιά υπερβολή σ΄αυτό που γράφω και πολλοί από εσάς το ξέρουν. Το βλέπουν. Ο ελληνικός λαός, ένας λαός που έχει περάσει μεγάλες αναμπουμπούλες στα χιλιάδες χρόνια ιστορίας του, ένας λαός που πρόσφατα οι παππούδες και οι πατεράδες δοκίμασαν τον όλεθρο του πολέμου, βρίσκεται στη σκέψη ένα βήμα παρακάτω από την ελπίδα ενός ξεσηκωμού. Βρίσκεται στο στάδιο που οργανώνεται για να επιβιώσει από μια καταστροφή που είναι ΗΔΗ ΕΔΩ. Η πτώχευση έχει μπει ήδη στο σπίτι του. Οι λύσεις που πρέπει να βρει για να ζήσει τα παιδιά του είναι απαραίτητες τώρα και δεν υπάρχει περιθώριο ούτε για το τι θα του καπνίσει του κάθε Τόμσεν ή της κάθε κυβέρνηση.

Μια χύτρα ταχύτητας είναι η ελληνική κοινωνία που βράζει τρελά. Κι η βαλβίδα έχει ξεκινήσει να σπάει. Μοιάζουν όλα υπό έλεγχο αλλά ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΕΛΕΓΧΟ. Κι ο έμπειρος πρωταγωνιστής της ελληνικής τραγωδίας, ο λαός, αυτή τη στιγμή μόλις ξυπνάει από το σοκ και προσπαθεί να ανακαλύψει τις δυνάμεις του. Κανείς δεν είναι ήσυχος. Ακόμα κι αυτά τα ούφο που βλέπετε να τριγυρνάνε αδιάφορα, έχουν αρχίσει κι ανησυχούν. Κι ένα τεράστιο κομμάτι βρίσκεται ήδη στη κόλαση.

Οι ξένοι το γνωρίζουν. Οι δικοί μας φαντασιώνονται ανύπαρκτες εξελίξεις. Νομίζουν πως όλα θα πάνε όπως φαίνονται. Κανένα από τα σχέδια δεν θα εφαρμοστεί, δεν θα έχει επιτυχία. Πλέον είναι ξεκάθαρο.

Γιατί δεν ξεσηκώνονται οι Έλληνες αντί να συμβούν όλα αυτά? Γιατί νοιώθουν πως βρίσκονται μέσα σ΄ενα πεδίο μάχης που οι στρατηγοί τους έχουν σκοτωθεί ή τους έχουν εγκαταλείψει. Βρίσκονται μέσα στη φωτιά σε άτακτους σχηματισμούς και εγκαταλειμμένοι. Κι ισχύει το "πυρ κατά βούληση". Οι άλλοι λαοί ίσως έχουν περιθώρια να οργανωθούν, ίσως έχουν σχέδια τακτικής αντιμετώπισης. Αλλά εδώ είναι τόπος ήδη καμένος. Κι όλα θα γίνουν σε πλήρη αταξία. Κι οι Έλληνες ετοιμάζουν το σάκο επιβίωσης. Και μέσα σ΄αυτόν φυλάνε και την οργή τους για τη κατάλληλη στιγμή.

Δεν φοβόμαστε για μια κατοχή που θα έρθει. Είναι ήδη εδώ. Κι όπως τα γερμανικά στρατεύματα παρέλαζαν και τα παράθυρα ήταν κλειστά μέσα σε μια σιωπηλή και τρομοκρατήμένη Αθήνα, έτσι είναι και τώρα. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε κλείσει τα παραθυρά μας. Κι είμαστε μέσα τρομοκρατημένοι κι αηδιασμένοι από το πρώτο σοκ. Μένει να δούμε αν θα κατορθώσουμε να αντισταθούμε ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΚΑΤΟΧΗ. Και πως. Είναι αγεφύρωτο το χάσμα μεταξύ αυτών που λένε συνέχεια κι αυτού που βλέπουμε και ζούμε. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα μένουν πλέον έξω από τα σπίτια μας.Η συνέχεια είναι κάτι που δεν θα έχει λόγια.

Ιστορίες Συνωμοσίας

Πηγή: Οι Έλληνες δεν ξεσηκώνονται, ετοιμάζουν σάκο επιβίωσης - RAMNOUSIA

"ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ"

(Γιατί στην «δημοκρατία» τους, δεν υπάρχουν αδιέξοδα).

Έχει γίνει πλέον φανερό στον καθένα, ότι το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, έχει ημερομηνία λήξης. Η προσπάθεια της κυβέρνησης των κυρίαρχων κομμάτων, των θεσμών, των κατασταλτικών και ιδεολογικών μηχανισμών τους συστήματος να ισορροπήσουν ανάμεσα στις αντιθέσεις, μοιάζει με κάποιον που προσπαθεί να μαζέψει το νερό με μία τρυπητή κουτάλα.

Γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο φανερό, ότι η πολιτική του αστικού κόσμου στην Ελλάδα, θα βρεθεί σύντομα σε αδιέξοδο, ότι θα τιναχθεί στον αέρα, γιατί δεν μπορεί να εξυπηρετήσει ταυτόχρονα όλα τα αντικρουόμενα συμφέροντα, κάτω από την ταυτόχρονη ασφυκτική πίεση του λαού που δεν πρόκειται να μείνει σε «υπεύθυνη αντιπολίτευση» τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλιστα όταν η ίδια η αστική τάξη, δεν λαμβάνει καμία ουσιαστική διαβεβαίωση για το μέλλον της.

Και στην αστική δημοκρατία, όπως λένε, δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχουν εκτροπές.

Η φύση των αντιθέσεων

Για να κατανοήσουμε τι πραγματικά συμβαίνει στο πολιτικό σκηνικό, πρέπει πρώτα να δούμε ποιες πολιτικές και κοινωνικές αντιθέσεις το καθορίζουν. Πρέπει να δούμε σε ποια πλαίσια είναι αναγκασμένο να κινηθεί το πολιτικό σύστημα.

Από τη μία στο εξωτερικό, που όπως όλοι παραδέχονται πλέον, καθορίζει την κατάσταση στην Ελλάδα, όλες οι αντιθέσεις του κεφαλαίου έχουν οξυνθεί σε βαθμό παροξυσμού. Αντιθέσεις οικονομικές, ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ, με φόντο την ισοτιμία Ευρώ-δολαρίου και την υποβάθμιση των οικονομιών μέσω των οίκων που ελέγχει ο καθένας. Αντιθέσεις μέσα στην ΕΕ, μεταξύ ΕΚΤ και Μέρκελ, Γαλλίας-Γερμανίας, Βορρά-Νότου, για τον πολιτικό έλεγχο μέσα στην ΕΕ. Αντιθέσεις γεωπολιτικές, στη Λιβύη, τη Συρία, το Ιράν, τον Ειρηνικό, τον Καύκασο, τις Αραβικές χώρες, με τα γεράκια των ΗΠΑ νε έχουν πάντα το χέρι στην σκανδάλη και την ρωσική αρκούδα να βρυχάται, «ως εδώ». Αντιθέσεις μέσα στις αστικές τάξεις κάθε χώρας, για το πώς το τεράστιο ψάρι θα φάει το μεγάλο, μεταξύ χρηματοπιστωτικών οίκων και βιομηχανικού κεφαλαίου.

Από την άλλη, αντιθέσεις μέσα στην ίδια την αστική τάξη, που έχουν λάβει υπαρξιακό χαρακτήρα. Τράπεζες συγχωνεύονται. Μεμονωμένοι καπιταλιστές συνθλίβονται, ενώ άλλοι ελπίζουν να επιζήσουν για να βάλουν χέρι στο βάζο με το μέλι  της «ανάπτυξης». Η θέση της αστικής τάξης υποβαθμίζεται, τα σύνορα στο Αιγαίο ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Η αστική τάξη μάταια προσπαθεί να εξασφαλίσει τον εαυτό της, και είναι αναγκασμένη να εφαρμόζει μια πολιτική που δεν οδηγεί πλέον ούτε την ίδια σε ένα «φως στο τούνελ». Η ύφεση καταπίνει την οικονομία. Παροξύνεται έτσι η αντίθεση της ελληνικής αστικής τάξης με τον ιμπεριαλισμό, για την διαπραγμάτευση της θέσης της στο γενικό ταμπλό. Υπάρχουν κομμάτια της αστικής τάξης που ασφυκτιούν στην υπάρχουσα κατάσταση, και φωνάζουν  για αλλαγή πολιτικής.

Όμως, πάνω από όλα, η κύρια αντίθεση, αυτή του λαού και της εργατικής τάξης με το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, χτυπάει κόκκινο. Τα παραδοσιακά αστικά κόμματα διαλύονται, κινήματα ξεφυτρώνουν παντού, τα εκλογικά αποτελέσματα έχουν γίνει ανεξέλεγκτα, ακόμα και η πιο αντιδραστική δύναμη, η ναζιστική ΧΑ, δρα με τέτοιον τρόπο (σχεδόν προβοκατόρικο) που πρέπει να μπει σε κάποια κανάλια, για να μην τιναχθεί το σκηνικό στον αέρα. (Έξω από όλα τα άλλα, το νέο «φρούτο» που έχει να δοκιμάσει το σύστημα, είναι η οργή των μεταναστών, η οποία σύντομα θα γίνει ανεξέλεγκτη, και υπάρχει κίνδυνος όσμωσης με το λαϊκό κίνημα). Χώρια που το λαϊκό κίνημα, ίσως να μην μπορεί να ελεγχθεί με τα παραδοσιακά μέσα πολιτικής και ιδεολογικής καταστολής.

Τα ΜΜΕ δεν πείθουν πλέον τον κόσμο, η αναγνωσιμότητα των «παράνομων blog» καλπάζει, οι κινητοποιήσεις καταλήγουν πάντα σε ευθεία πολιτική σύγκρουση με το σύστημα και με τις δυνάμεις καταστολής. Το αστικό κράτος αναγκάζεται να υποβαθμίσει την λειτουργία των ίδιων των κατασταλτικών θεσμών, κόβει του μισθούς των μπάτσων, των στρατιωτικών, των δικαστικών. Οι δημοσιογράφοι του ΣΚΑΙ δίκαια ανησυχούν και εγείρουν το ερώτημα «πώς θα λειτουργήσει η δημοκρατία μας, όταν έχουμε δυσαρεστημένους λειτουργούς;».

Και όλα αυτά σε ένα πολιτικό σκηνικό όπου η πρόταση του συστήματος για το μέλλον της χώρας είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη. Το μόνο που έχουν να προτείνουν, είναι να ελεήσουν οι ιμπεριαλιστές και να φτιάξουν ένα «πολιτικό σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας». Ακόμα και οι «αντιμνημονιακοί» ΣΥΡΙΖΑ και ΧΑ, δεν μπορούν να φανταστούν κάτι εκτός ΕΕ και Ευρώ. Δεν μπορούν να φανταστούν ούτε καν μια ανεξάρτητη καπιταλιστική πορεία. Είναι θέμα χρόνου πότε οι αντιθέσεις θα σκάσουν, διαλύοντας το πολιτικό σκηνικό σε συντρίμμια.

«Κάθαρση», σκάνδαλα, άπλετο φως, και πράσινα άλογα

Μέσα σε αυτό τον λαβύρινθο, η κάθε δύναμη, πολιτική και κοινωνική, προσπαθεί να αξιοποιήσει κάθε έρεισμα στον κρατικό μηχανισμό, για να έρθει σε καλύτερη θέση, για να εκβιάσει τους αντιπάλους, και όλοι μαζί, προσπαθούν να ανεμίσουν μπροστά στα μάτια του λαού το μαστίγιο, κραυγάζοντας ότι τα καρότα τελείωσαν, και ότι δε θα διστάσει κανείς τνα σπάσει την πλάτη του κόσμου από τα χτυπήματα. «Εδώ που φτάσαμε, δεν υπάρχει πλέον η έννοια του πολιτικού κόστους».

Τα πολιτικά σκάνδαλα που ξεσπούν, και αναδύουν την ανυπόφορη μπόχα του πολιτικού συστήματος, δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από καρφιά που πετάει ο ένας παράγοντας στον άλλον, είτε είναι αυτός εταιρία, τράπεζα, κόμμα, δημοσιογραφικό συγκρότημα, εισαγγελέας εν υπηρεσία, ή όλοι μαζί.

Το σύστημα δε διστάζει να κατασκευάσει καταγγελίες, να αποκαλύψει τα πιο κρυφά σκάνδαλα, να καταστρέψει τα καλύτερα του παιδία, να φυλακίσει, να εκβιάσει. Ας φανταστούμε τι είναι ικανό να κάνει απέναντι στον λαό.

Όλοι οι παίχτες, διαμορφώνουν τις συνθήκες για να βρεθούν στην θέση του οδηγού μετά την κάθαρση, την αναβάπτιση, την ανανέωση, την επανεκκίνηση  του κράτους, του πολιτικού συστήματος, της οικονομίας.

Και ποιος θα αναλάβει επιτέλους την κάθαρση; Οι «κλέφτες πολιτικοί» και τα πολιτικά κόμματα που δεν έχουν σχεδόν κανένα πρωτοκλασσάτο στέλεχος χωρίς κατηγορίες για ποινικά αδικήματα; Οι διεθνείς οργανισμοί, που διαλύουν χώρες; Οι Γερμανοί με την «πειθαρχία» τους, που εκτρέφουν τις Siemens ; Ποιοι θα δικάσουν; Οι δικαστές του «παραδικαστικού» κυκλώματος (για να θυμηθούμε μόνο μια περίπτωση όπου το μαχαίρι θα έφτανε στο κόκκαλο, θα χύνονταν άπλετο φως, και θα απονέμονταν δικαιοσύνη); Ποιοι δημοσιογράφοι θα αποκαλύψουν την αλήθεια; Οι «κομιστές των DVD», που κυκλοφορούν ελεύθεροι, και στηρίζουν την ΧΑ; Ποιοι αστυνόμοι θα συλλάβουν τους φταίχτες; Ποιοι «άνδρες των σωμάτων ασφαλείας» θα αναλάβουν την «υπεράσπιση του πολιτεύματος», αυτοί που ψηφίζουν μαζικά ναζιστές; Αυτοί που ματοκυλούν τον κόσμο στις πορείες; Αυτοί που συμμετέχουν σε εκβιασμούς και καλύπτουν τους καταχραστές του δημόσιου χρήματος; Ποιος στρατός θα υπερασπιστεί το «δημοκρατικό πολίτευμα», αυτός που είναι γεμάτος πυρήνες παπαδοπουλικών και μυστικών υπηρεσιών, γεμάτος φασίσταριά τύπου ΟΥΚ και Ευελπίδων, με συνθήματα για τα «τομάρια των Αλβανών» εκδηλώσεις προς τιμήν της 21^ης Απριλίου, ανήμερα της 17^ης Νοέμβρη;  Αυτός ο στρατός που εκπαιδεύεται στην καταστολή διαδηλωτών στα πλαίσια των ΝΑΤΟϊκών ασκήσεων; Και όλα αυτά, φυσικά καθαγιασμένα από τα χέρια των μητροπολιτών, «του κυρίου δεηθώμεν», του κώλου του αγοριού πιάσωμεν,  του αγροτεμαχίου ή της λίμνης υφαρπάξομεν, και «ώ του θαύματος» την  «επί γης ειρήνην αποκαταστήσωμεν» ευλογώντας του βασανιστές του λαού! Πώς θα αναβαπτιστεί και θα καθαρθεί ένα απαίσιο τέρας, όταν το αίμα που ρέει στις φλέβες του έχει σαπίσει πέρα για πέρα;

Πρώτα θα αρχίσουν τα λιοντάρια να τρώνε χορτάρια δίπλα στις ζέβρες, και ύστερα το σύστημα θα καθαρίσει το εαυτό του!

Και ποια Αριστερά θα προειδοποιήσει το λαό για όλο αυτά; Η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, που δείχνει εμπιστοσύνη στα σώματα ασφαλείας και παρευρίσκεται στις συγκεντρώσεις αυτών που μας ανοίγουν τα κεφάλια κάθε τόσο; Το ΚΚΕ του Χαλβατζή, που Μακρονησιώτης άνθρωπος, πάει και συμπαραστέκεται να είναι καλοπληρωμένοι οι βασανιστές του; Η Αριστερά που «απαιτεί» από το σύστημα να «μαζέψει τους ναζιστές», τους οποίους το ίδιο αμόλησε; Η Αριστερά που κάθε τόσο ζητά «εξεταστική», παρέμβαση της «δικαιοσύνης», «εκδημοκρατισμό της αστυνομίας», να «διαλυθούν τα ΜΑΤ», να επιτραπεί ο «συνδικαλισμός στον στρατό», και άλλες τέτοιες ηλιθιότητες, που ούτε οι ίδιοι πιστεύουν ότι μπορεί να γίνουν; Ή μήπως η αναρχία, που σνομπάρει το λαό και τον θεωρεί «υποταγμένο» και «πρόβατο»; Ποια Αριστερά θα οργανώσει το λαό απέναντι στο σύστημα;

Το νέο πολιτικό σκηνικό

Το σύστημα λοιπόν, αναζητώντας τον τρόπο με τον οποίον θα προσαρμόσει το πολιτικό σύστημα στην πραγματικότητα, προετοιμάζεται για κάθε περίπτωση. Προετοιμάζεται και για να αναθέσει κυβερνητικές ευθύνες στην Αριστερά, ώστε να ενσωματώσει το λαϊκό κίνημα. Προετοιμάζεται ταυτόχρονα για σκηνικά τύπου «αποστασίας» και «ιουλιανών», αν κρίνει ότι η εκλογική άνοδος της Αριστεράς αποτελέσει πρόβλημα, ή ότι η "Αριστερή κυβέρνηση" το παρακάνει. Προετοιμάζεται να φέρει, ακόμα μία φορά στη ιστορία, τα Τάγματα Ασφαλείας στο προσκήνιο, για να χτυπήσουν το λαϊκό κίνημα. Προετοιμάζεται για την αναβάθμιση της καταστολής. Προετοιμάζεται για την ανοιχτή πολιτική σύγκρουση με το λαό.

Αναζητά πολιτική διέξοδο στο ξαναμοίρασμα της τράπουλας, σε ένα νέο, αναβαπτισμένο πολιτικό σύστημα, με νέους άφθαρτους ηγέτες, που κλείσουν τους κλέφτες φυλακή για να ξεθυμάνει ο κόσμος, που θα  αναδιαπρατευθούν τα Μνημόνια και θα εξασφαλίσουν την «ανάπτυξη και τις επενδύσεις», προσπαθεί πάνω από να διαπραγματευθεί τη θέση του, τα σύνορα, τις διεθνείς συνθήκες. Προσπαθεί να εξασφαλίσει ότι «η θυσία του ελληνικού λαού θα πιάσει τόπο»: Θα συνεχίσουν δηλαδή όλοι αυτοί, να τρώνε από το ιδρώτα μας, όπως έτρωγαν τόσα χρόνια. Θα συνεχίσουν να παίρνουν και να μασουλάνε τα πακέτα που πληρώνει ο κόσμος με το γάλα του παιδιού, το φάρμακο του ασθενή,  το σπίτι που θα κατασχέσει η τράπεζα, τα απλήρωτα δεδουλευμένα, τα ληστευμένα ταμεία. Για τρώνε όλοι αυτοί τα χρηματιστήρια, τα εξοπλιστικά, τα βατοπέδια, τις υπερτιμολογημένες φαρμακευτικές δαπάνες, και να καθαρίζουν τα χρέη τους προς το δημόσιο με βουλευτικές αποφάσεις. Και όλα αυτά στο όνομα της πατρίδας, του έθνους και του λαού. Όλοι μαζί οι Έλληνες, πέρα από διχόνοιες, και φυσικά ενάντια στον υπέρτατο εχθρό που ονομάζεται μετανάστες.

Προετοιμάζεται, όταν κρίνει απαραίτητο για μια «ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ», μία «ημί-Χούντα», ένα νέο αντιδραστικό καθεστώς,  ανάμεσα στην μεταπολιτευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία και στο απριλιανό πραξικόπημα, που θα εκφράζει τις σύγχρονες ανάγκες της αστικής τάξης. Προετοιμάζεται να θέσει το λαϊκό κίνημα σε μία κατάσταση «ημί-παρανομίας», όπου τυπικά θα ισχύουν το Σύνταγμα και οι νόμοι, μόνο όμως όπου και όποτε δεν απειλείται «το δημοκρατικό πολίτευμα και οι θεσμοί, η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και η διεθνής της θέση, η συνοχή του κράτους και η τήρηση των νόμων». Η χώρα θα μπει «προσωρινά στο γύψο», μέχρι να «ανακάμψει», και να αρθεί η «Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης». Ο στρατός δε χρειάζεται να παίξει τον αποκλειστικό και κεντρικό ρόλο, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ένας από τους παράγοντες. 

Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, προετοιμάζονται και αυτές για την επόμενη μέρα, ώστε να κλοτσήσουν μία και καλή τον αντίπαλο έξω από τη χώρα και να διασφαλίσουν την αποκλειστική κυριαρχία. 
Και όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι και απειληθεί η απρόσκοπτη κυριαρχία τους και η ληστεία της χώρας, τότε θα δοθεί το ΟΚ σε όποιον «τρελό», να αναλάβει την επιβολή τους.
 

 ΔΥΟ ΔΙΕΞΟΔΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ

Ύφεση των αντιθέσεων, εξομάλυνση της κατάστασης, αριστερές και δημοκρατικές λύσεις, δεν μπορούν να υπάρξουν. Μόνο παρενθέσεις και ελιγμοί του εχθρού, για να μας κοιμήσει, και να επιτεθεί πιο αιφνιδιαστικά
Δύο διέξοδοι υπάρχουν: Ή θα αποκαλύψουμε πλατιά στο λαό την εκκολαπτόμενη αντιδημοκρατική εκτροπή, ή ο λαός θα πιαστεί με τις πιζάμες. Ή θα οικοδομήσουμε ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, συνειδητοποιημένο για το τι εχθρό έχει να αντιμετωπίσει, είτε θα πέσει το μαύρο σύννεφο της καταστολής. Ή θα προετοιμαστούμε για πόλεμο, ή θα υποσκάπτουμε το έδαφος στο οποίο πατάμε. Ή θα αποκαλύψουμε εμείς πρώτα το πραγματικό πρόσωπο του εχθρού, ή θα αφήσουμε στα χέρια του το όπλο του «σοκ και του δέους». Χωρίς να υπερτονίζουμε τα διάφορα σενάρια για υπαρκτά πραξικοπήματα ή «πραξικοπήματα». Χωρίς να φοβίζουμε το λαό με φανταστικά σενάρια, αλλά ούτε κρύβοντας την αλήθεια.

 Χωρίς να δημιουργούμε ένα αίσθημα περί παντοδυναμίας του εχθρού. 

 Οικοδομώντας μέσα στην πάλη, τους όρους εκείνους για να ανατρέψουμε στην πράξη τους σχεδιασμούς αυτούς. Για να τους κάνουμε είτε να μετατραπούν σε μπούμερανγκ, είτε να εγκαταλειφθούν, είτε να αποτύχουν σε βάθος χρόνου, αν αυτό δεν μπορέσει να γίνει άμεσα.
Γιατί ο λαός όχι μόνο δεν είναι ανίσχυρος απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά ίσια-ίσα, οι καταστάσεις αυτές αποτελούν αποτέλεσμα της δυναμικής που αναπτύσσει.

Είναι καθήκον κάθε δημοκράτη, κάθε κομμουνιστή, να προετοιμάσει τον εαυτό του και τους γύρω του για τους κινδύνους που μας απειλούν αλλά και τις δυνατότητες που έχουμε εμείς. Γνωρίζοντας πάνω από όλα,  ότι αυτό που έρχεται είναι η πολιτική-ιδεολογική χρεωκοπία του αστισμού στην Ελλάδα, και ότι διαμορφώνονται οι συνθήκες για την πραγματική αναγέννηση του λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Μέσα στην φωτιά της μάχης.

Αναδημοσίευση από Όλα είναι δρόμος

Η Ισπανία επιμένει