Όλη η ιστορία με τη μικρή Μαρία είναι στημένη για να ξεχάσει ο κόσμος ότι συνελήφθησαν οι Χρυσαυγίτες για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Σοβαρά. Έχω έναν κουνιάδο που έχει έναν μπατζανάκη, του οποίου ο θείος έχει πρόσβαση σε απόρρητα έγγραφα που διαθέτει η εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα στα οποία αναφέρεται πως πριν από δύο μήνες ο γέρων Παϊσιος είχε προφητέψει ότι όπου να ‘ναι θα συλλάβουν κάτι μαυριδερούς τύπους με κύφωση και αυτό θα σημάνει την αρχή της πτώσης της αυτοκρατορίας του κακού και μετά θα πάρουμε και την πόλη. 

Σοβαρά τώρα. Κάθε φορά που γίνεται κάτι σημαντικό βγαίνουν ορισμένοι εξυπνάκηδες και λένε ότι πίσω από αυτό που συμβαίνει κρύβεται κάτι άλλο ή τέλος πάντων γίνεται για να μην ασχολούμαστε με κάτι άλλο που συμβαίνει. Γιατί είναι εξυπνάκηδες; Πρώτον γιατί αυτό είναι γνωστό ότι συμβαίνει, οπότε αναφέροντάς το δεν ανακαλύπτουν δα και την αμερική. Αυτή τη μαλακία την έκανε ο Κολόμβος πριν πολλά πολλά χρόνια, γαμώ την περιέργειά του που έλεγε ο Παύλος με τον Τοτέμ κάποτε. Δεύτερον γιατί δεν είναι απίθανο ούτε συνωμοσία να συμβαίνουν δύο πράγματα ταυτόχρονα. Δεν το απαγορεύει το σύμπαν. Θέλετε απόδειξη; Ορίστε μια λίστα από αυτά που πρόχειρα μου έρχονται στο μυαλό: 

- Όταν κάποιοι εκτιμούσαν ότι έρχεται θύελλα, κάποιοι ψήφιζαν ΓΑΠ και πανηγύριζαν που θα φύγει η κακιά δεξιά και θα δώσει χρήμα στο λαό. 

- Όταν κάποιοι επέμεναν ότι η κρίση είναι βαθιά και υπαρκτή, ότι θα είναι διαρκής και όμοιά της δεν θα έχουμε ξαναδεί, κάποιοι ανακάλυπταν στο youtube τον Καζάκη και τους ανθελληνικούς ψεκασμούς εκ Γερμανίας. 

- Όταν εσύ, ναι εσύ ιδιωτικέ υπάλληλε χαιρόσουν για τις περικοπές των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, ετοιμαζόταν η επιδρομή στον δικό σου μισθό, στα δικά σου δικαιώματα. 

- Όταν απεργοί έκλειναν το λιμάνι για να διαμαρτυρηθούν για τις συνθήκες δουλειάς και ζωής τους, εσύ έβλεπες ΣΚΑΙ και πίστευες ότι αυτοί διώχνουν τους τουρίστες που ήρθαν από την άλλη άκρη του κόσμου με μοναδικό σκοπό να σου αφήσουν συνάλλαγμα. 

- Όταν έκανες πως ξυπνάς και κατέβαινες στις πλατείες, χωρίς ταμπέλες και κομματικά λάβαρα, μόνο με την ελληνική, κάποιοι, λίγα μέτρα παραδίπλα σου, κάλυπταν με τη γαλανόλευκη την δική τους σημαία, εκείνη με τη σβάστικα. 

- Όταν κάποιος επαγγελματικός κλάδος απεργούσε εσύ έβλεπες πόσο βολεμένοι είναι αυτοί και κρυφοχαιρόσουν που θα απολυθούν. Άντε γιατί σε κούρασαν κάθε τρεις και λίγο απεργίες και διαδηλώσεις. 

- Όταν το αφεντικό σου έτριβε τα χέρια του που θα σου έδινε τον μισό μισθό, που δεν θα είχες δικαίωμα να πάρεις άδεια, που θα σε απέλυε όποτε γούσταρε, εσύ έλεγες δεν πειράζει αφεντικό, θα βάλω πλάτη γιατί ξέρω πως το κάνεις παρά τη θέλησή σου. 

- Όταν σου έλεγαν ότι δεν θα πάρουν άλλα μέτρα τους πίστευες και τους ψήφιζες. 

- Όταν πήγες για συνέντευξη για δουλειά και σου είπαν πως θα δουλεύεις 6 μέρες 12 ώρες για 400 “μαύρα” ευρώ, έλεγες “δεν πειράζει, θα τη βγάλω και με τόσα”. 

- Όταν σου έλεγαν ότι αυτοί που ψηφίζεις είναι σκυλιά του συστήματος, πληρωμένοι δολοφόνοι και εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, εσύ έλεγες ότι οι ξένοι μας παίρνουν τις δουλειές. 

- Όταν σου ξαναέλεγαν ότι δεν θα πάρουν άλλα νέα μέτρα τους ξαναπίστευες. 

- Όταν τα σχολεία των παιδιών σου ήταν άδεια από πεινασμένους δασκάλους εσύ έλεγες ότι πρέπει να τους απολύσουν γιατί δεν είναι σωστό να την πληρώνουν μόνο οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα. 

- Όταν σου έλεγαν ότι τα Μνημόνια δεν είναι τίποτα άλλο από τον καπιταλισμό σε δράση, εσύ έλεγες Μέρκελ ρουφιάνα, οι γερμανοί, ααα οοουυυυ, κλέφτες, τριακόσιοι, γουδί. 

- Όταν σου λένε ότι δεν φταις εσύ που κατά λάθος, παραπλανημένος ψήφισες τους φασίστες, εσύ κάνεις τα πάντα για να αποδεικνύεις ότι είσαι πιο φασίστας από όσο νόμιζαν και οι ίδιοι οι φασίστες. 

- Όταν στην επόμενη απεργία κάποιοι συνάδελφοί σου θα αγωνίζονται και για σένα, ρισκάροντας το ψωμί και το γάλα των παιδιών τους, εσύ θα δίνεις διαπιστευτήρια υποταγής στο αφεντικό σου. 

- Όταν στην επόμενη απεργία κάποιοι θα είναι στους δρόμους εσύ, άνεργε, θα αναπαύεσαι στον καναπέ σου και θα μιλάς για τις επαναστάσεις που θα έρθουν, για τον κόσμο που κάποια μέρα θα ξεσηκωθεί.

Από 2310net

Εγώ, πάλι, δεν θα έφευγα από την Ελλάδα...

...διότι, το γεγονός πως μία μεγάλη πλειοψηφία κοιτάζει την πάρτη της και τον κύκλο της δεν θα μου στερήσει το δικαίωμα, το προνόμιο, τη χαρά και την μεγάλη, ανεξήγητη γαλήνη να ζω στον τόπο που με διαμόρφωσε, του οποίου είμαι γέννημα και που με έχει κάνει αυτό που είμαι τόσο όσο και οι γονείς μου.

Διότι δεν μπορώ, δεν μου πάει καρδιά, δεν έχω το δικαίωμα να απαιτώ από έναν άνθρωπο που τα τελευταία τρία χρόνια έχει ανατραπεί ότι ήξερε ως ζωή, που ζει έναν πόλεμο χωρίς όπλα αλλά με πρωτόγνωρη βία και ανασφάλεια, να φροντίζει να μοιάζει η καθημερινότητά μου με Αμερικάνικο Σήριαλ. Ναι, γουστάρω και είναι ωραία να μου χαμογελάνε, ακόμα και ψυχαναγκαστικά, και να τηρούνε τους κανόνες της καλής συμπεριφοράς, ακόμα και ξύλινα. Ωστόσο μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος δεν το κάνει... ειδικά αυτές τις εποχές. Μπορώ να νιώσω την μαυρίλα μέσα του και να αισθανθώ πόσο τον εμποδίζει να είναι ηλιόλουστος.

Διότι, ακόμα, αν κάποιος δεν μου πει ευχαριστώ ή παρακαλώ, δεν σημαίνει πως είναι κατώτερος ή ασήμαντος ή αμόρφωτος ή αγενής. Μπορεί απλά να σημαίνει ότι και αυτός έπεσε άκλαφτο θύμα της νοοτροπίας "εγώ ρε αξίζω να πάω να ζήσω στο Μανχάταν ρε, να μεγαλουργήσω και σιγά μην κάθομαι τώρα να χαιρετάω και να είμαι ευγενικός με τον κάθε γύφτο που με περιστοιχίζει, ω μον ντιέ ω μον ντιε!"

Διότι, ναι, εμείς εδώ πετάμε δυστυχώς σκουπίδια στον δρόμο - αλλά και στην Νέα Υόρκη κάθεσαι σε ένα πάρκο δίπλα στην Times Square να φας ένα σάντουϊτς και περνά κάτω από το παγκάκι ξαφνικά ένας αρουραίος μεγάλος σαν καλοζωισμένη γάτα. Ενώ στο Λονδίνο κάτω από τις βιτρίνες και τα ωραία κόκκινα λεωφορεία και τα docks «ουρλιάζει» μία μυρωδιά ούρων και μπύρας. Για να μη σου πω τι γίνεται στην Μόσχα, τη Βαρσοβία, το Παρίσι, τη Ρώμη (έχω ίδια γνώση και ας πήγα για βδομάδα, άντε το πολύ δεκαήμερο). Και κανένα από αυτά τα παραδείγματα δεν είναι χειρότερα από το άλλο – χειρότερο είναι να μην έχεις λύσει τα θέματα σου τα ψυχολογικά και ακόμα να λειτουργείς, τέτοιες κρίσιμες εποχές για την χώρα, με την εφηβική νοοτροπία «το γρασίδι από την άλλη πλευρά του φράχτη είναι τόσο τέλειο ρε γαμώτιιιιιιιιι– και εμένα αυτά μου αξίζουν, τα καλλίτερα, τα καλλίτερα».

Διότι, ναι στο εξωτερικό μπορεί να μην προσπαθήσει να μου κλέψει κάποιος την ουρά στα σαλάμια. Αλλά, ποτέ, ΠΟΤΕ στο ταμείο ένας άγνωστος δεν θα πει στην ταμία (αυτή που δεν χαμογελά, μα γιατί μου χαλά την μέρα, πως τολμά;) «θα τα πληρώσω εγώ αυτά» - εννοώντας το λογαριασμό ενός άστεγου που μετράει τα φραγκοδίφραγκά του για να αγοράσει ένα σάντουιτς και ένα γάλα. Και δεν αξιολογώ τώρα τι είναι καλύτερο από τα δύο να έχεις ως ικανότητα (αν και μεταξύ μας, η καρδιά μου το αξιολογεί μία χαρά...) αλλά μετά λόγου γνώση θα ήθελα να ζω εκεί που οι ικανότητες των ανθρώπων είναι πιο συγγενείς με την δική μου ικανότητα. Και όπου οι ελλείψεις τους είναι κοντά στις δικές μου ελλείψεις.

Διότι, ακόμα και τώρα, μετά από τόσα χρόνια και τόση πίεση, ακόμα και μετά τους φασίστες που θέλουν και αυτοί να κάνουν αυτή τη χώρα κάτι διαφορετικό από τη φύση της (πιο αστραφτερό, πιο παρουσιάσιμο) έχω την χαρά και την δυνατότητα να αποφασίσω 2 η ώρα τη νύχτα να βγω να περπατήσω στο κέντρο, έτσι επειδή μου ήρθε και μόνο. Και ξέρω πως οι μπάτσοι δεν θα με σταματήσουν να ελέγξουν τι ύποπτο κάνω (όπως μου έχει συμβεί στην Βοστώνη στις 11 τη νύχτα) ενώ μάλλον θα πετύχω και κανέναν άλλο ρομαντικό φίλο στο δρόμο που έχει βγει να πνίξει την καψούρα του περπατώντας. Ενώ αν πάω στην «ποιότητα ζωής» από τις 9 το βράδυ θα ερημώνει η πλάση. Και ξαναλέω, δεν το θεωρώ αυτό χειρότερο ή καλύτερο από αυτό που κάνουμε εδώ... αλλά αυτό που κάνουμε εδώ είναι δικό μου. Και θέλω την ζωή μου να την ζήσω ανάμεσα σε εκλεκτές ατελείς συγγένειες, όχι σε ψυχρές λειτουργικότητες...

Διότι έχω συνείδηση πως μέσα σε αυτήν την λαίλαπα που έχει πέσει στην χώρα, το πρόβλημα δεν είναι η ομοιόμορφη διακόσμηση των σπιτιών (πήγαινε σε μία μεσοκατώτερης τάξης γειτονιά της Βοστώνης και θα σου πω εγώ ομοιομορφία και σεβασμό στον δημόσιο χώρο). Ούτε βέβαια το να μου χαμογελά η ταμίας στο Super market σαν να είμαι ο Mr Big που κάνει γύρισμα στο μαγαζί της (και τέλος πάντων, ας αναγνωρίσουμε κάποτε το δικαίωμα στους ανθρώπους να μην δίνουν συνεχώς παράσταση, να χαλαρώνουν). Το πρόβλημα είναι όσοι ακόμα έχουμε, δόξα Τω Θεώ, έναν τρόπο να επιβιώνουμε σε αυτήν την κοινωνία όπου τόσοι πολλοί και τόσο κοντά μας δυσκολεύονται και υποφέρουν (και που αυτό τους δίδει για μένα ΑΜΕΣΩΣ το δικαίωμα να μην μου χαμογελάνε) να αποβάλλουμε τον ραγιαδισμό. Να αλλάξουμε πια την κλισέ και κυρίως ρηχή θεματολογία περί "θέμου σε τι χώρα ζω" και την οποία, θυμήσου, την ακούγαμε και στις εποχές των παχιών αγελάδων. Να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με όρους «έξω είναι καλύτερα» - «μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά». Έξω δεν είναι καλύτερα. Είναι αλλιώς. Και ναι, μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά. Αλλά στο εξωτερικό γίνονται άλλα. Που επειδή είσαι Έλληνας, όχι καλύτερος, όχι χειρότερος, κάτι άλλο, θα σου κάθονται ως πολύ χειρότερα...

Διότι προτιμώ χίλιες φορές να ανησυχώ για το κακό γούστο των συμπατριωτών μου, να εκνευρίζομαι που δεν θα καθαρίσουν το χιόνι από την αυλή εθελοντικά (ποιό χιόνι ωρέ; α ξέχασα, στο Fringe χιονίζει πάλι απόψε...) παρά για το αν μία μέρα στο σχολείο του αξιολάτρευτου του πιτσιφρικιού του ανηψιού μου θα μπει ένας 19χρονος με ευγενική χαμογελαστή μάνα που όμως τον μεγάλωσε χωρίς κανένα αυθεντικό συναίσθημα, για να σκοτώσει, πυροβολώντας σαν σε video game, είκοσι εξάχρονα. Ε και τώρα ό,τι και να λέμε ακόμα, ακόμα, (αλλά για πόσο ακόμα;) η ελληνική κοινωνία δεν δημιουργεί τέτοιες στρεβλώσεις.

Διότι έμαθα πια, στα 40 μου ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει να γίνεις καλύτερος, το καλύτερο που μπορείς – σαν άνθρωπος ή σαν χώρα. Να σταματήσεις να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους και με αγάπη και συγκέντρωση να σκύψεις να τον γνωρίσεις. Και αφού τον γνωρίσεις και καταλάβεις τι μπορείς να κάνεις καλλίτερο, να ξεκινήσεις. Το ταξίδι το σημαντικό δεν είναι να βρεις μία δουλειά και να πας εκεί που λανθασμένα και κρίνοντας από τα σήριαλ πιστεύεις πως είναι καλλίτερα. Το ταξίδι το σπουδαίο είναι να φτάσεις σε άλλους πιο όμορφους προορισμούς εδώ, στον τόπο σου. Και έτσι, με αυτόν τον τρόπο να το κάνεις και τον τόπο σου έναν καλύτερο προορισμό. Αν όχι για σένα, γιατί μάλλον δεν προλαβαίνεις πια, είναι και οι εποχές γεμάτες προκλήσεις, για το ανήψι σου.

Το γράμμα μιας ‘’γνωστής-άγνωστης’’ *

της Νατάσας Κεφαλληνού 
  

    «Κοίταξε με καλά, βγάλε μου την κουκούλα που μου φόρεσαν εισαγγελείς, μπάτσοι και τα δελτία των 8. Αν σηκώσεις το κεφάλι θα με δεις. Εγώ είμαι. Με ξέρεις. Πιθανόν  με έχεις δει να κάνω μάθημα στο παιδί σου ή στις ουρές του ΟΑΕΔ ή στα διπλανά ταμεία της ΔΕΗ.

Με λένε Μαρία, Ελένη, Ειρήνη, Γεωργία, Ελευθερία… Ποτέ δεν ρώτησες το όνομα μου, αλλά δεν πειράζει, συνεχίζω να ελπίζω πως θα έρθουν μέρες που δεν θα είμαι πλέον για σένα μια «γνωστή άγνωστη». Συνεχίζω να ελπίζω ότι κάποια μέρα θα νοιώθεις τη θέρμη του σώματος μου, όταν θα με κρατάς γερά στην «αλυσίδα».  

Ξέρω, λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου τη νύχτα δεν θα με σκεφτείς, θα κάνεις υπολογισμούς για το νοίκι, το χαράτσι, το γάλα του παιδιού, την επίσκεψη στο γιατρό… Ξέρω, σε σκέβρωσε το κρύο, η μιζέρια και  η ανεργία. Έπαψες πλέον να χαμογελάς, τσιγκουνεύτηκες ακόμη και τις ευχές για το νέο έτος. Τα ξέρω όλα αυτά γιατί τα ζω και εγώ, καθημερινά.

Όταν αποφάσισα να μπω στη βίλα Αμαλίας ήξερα ότι θα με συλλάβουν. Όταν με συνέλαβαν ήξερα ότι το μόνο όπλο μου θα είναι το χαμόγελο στα μάτια μου, η υψωμένη μου γροθιά, το «σ’ αγαπώ» γραμμένο στη σκόνη της κλούβας κι αυτός ο στίχος που χρόνια έχει σφηνώσει στο μυαλό μου: «Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος, το να μην παραδίνεσαι, αυτό είναι».

 Όταν με κρατούσαν στην ΓΑΔΑ ήξερα ότι δεν θα ήσουν απ’ έξω, ένας από τους 2.000 που ενώνει τη φωνή του μαζί με τους υπόλοιπους μέσα στο κρύο,για αυτό και σου γράφω από το κρατητήριο τα παρακάτω: «Η καρδιά, η θέληση για αγώνα και η επιθυμία για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας αποδεικνύονται πιο δυνατά από τους στρατούς τους. Δεν θα καταφέρουν ποτέ να μας νικήσουν, γιατί όσες δυνάμεις καταστολής κι αν επιστρατεύσουν δεν μπορούν να καταπνίξουν την αντίσταση, την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη».

 Στα λέω όλα αυτά, στα απευθύνω μεγαλόφωνα με πράξεις «ακραίες», ίσως «θεαματικές», μόνο και μόνο γιατί συνεχίζω να πιστεύω. Ναι, αν και εκ πεποιθήσεως αποστρέφομαι θεούς και δαίμονες, συνεχίζω να πιστεύω, σε σένα, σε εμένα, σε «εμάς», σε ένα κόσμο καλύτερο. Αυτά είναι τα μόνα μου «εικονίσματα» κι αρνούμαι να τα αποκαθηλώσω.

Μα αυτό δεν αρκεί, πρέπει να πιστέψεις και εσύ, πρώτα από όλα σε εσένα, και μετά στο «εμείς». Και όλοι «εμείς» να θυμηθούμε ή να μάθουμε να συλλαβίζουμε από την αρχή ότι κανένας στρατός δεν είναι ανίκητος, παρά την υπεροπλία του. Οι  φωνές από το Σικάγο, την Κομμούνα, την Ισπανία, την παγωμένη Ρωσία, τα χωριά των Ζαπατίστας αυτό μας υπενθυμίζουν. Ας τις ακούσουμε και ας μην μείνουμε μετεξεταστέοι στο μάθημα της Ιστορίας….

Με φυλακίζουν ακριβώς γιατί με πράξεις και με λόγια σου στέλνω αυτό το μήνυμα, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο «ιός της αντίστασης» είναι μεταδοτικός.

Μην τους αφήσεις να σε λυγίσουν, μην τους αφήσεις να μας νικήσουν …

ΥΓ: Ελπίζω την επόμενη φορά να είσαι εκεί»

*Το κείμενο είναι αποκύημα νοσηρής και άνομης φαντασίας και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει τις σκέψεις της «γνωστής-άγνωστης» στην φωτογραφία, αν και αυτή αποτέλεσε την κύρια πηγή έμπνευσης του.

Πηγή: Παραφωνία