του Γαλαξιάρχη
Στην πλέον τραγελαφική εκλογική διαδικασία των τελευταίων δεκαετιών, που γίνεται κάτω από τρομοκρατικά διλήμματα και με ελάχιστα προσχήματα αντιπροσώπευσης, αποφάσισα ότι δεν πρέπει να λείψω ως ψηφοφόρος. Όχι βέβαια γιατί πιστεύω στο αστείο αυτό πανηγύρι «λαϊκής έκφρασης» που γίνεται άπαξ και το αποφασίσει η εκάστοτε εξουσία, με τους όρους που η ίδια ορίζει και με την πασιφανή λογική «ρίξε κάτι στην κάλπη και γύρνα σπίτι σου, μέχρι να σου ξαναπώ εγώ». Αλλά ακριβώς γιατί, ειδικά αυτή τη στιγμή, οι εκλογές αποτελούν το bug του συστήματος. Αυτό το μικρό αγκάθι που δεν μπορεί να βγάλει από την πατούσα του το γιγαντωμένο σύστημα εξουσίας. Και προσωπικά θέλω να του το μπήξω ακόμη βαθύτερα.
Δεν περιμένω τίποτε από μία εκλογική διαδικασία σε ό,τι αφορά τον πολυπόθητο κοινωνικό μετασχηματισμό, που θα οδηγούσε σε μία πραγματικά πολιτική ανατροπή. Αντιθέτως, οι εκλογές συνήθως αποτελούν οπισθοδρόμηση στην εξέλιξη της κοινωνίας, καθώς γίνονται κατά παράδοση με όρους δημαγωγίας, απύθμενης υποκρισίας και ανερυθρίαστης απάτης. Το δε σύστημα εξουσίας έχει όλα τα εργαλεία να διαχειριστεί σχεδόν οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Προσοχή όμως: σχεδόν οποιοδήποτε.
Ενδιαμέσως, κάθε μορφή λαϊκού ελέγχου της εξουσίας, μέσω των μοναδικών εργαλείων που επιτρέπει το σύστημα να υπάρχουν (και αυτά προσχηματικά), δηλαδή τις συγκεντρώσεις, τις διαδηλώσεις, τις εργατικές κινητοποιήσεις και τις απεργίες, καταπνίγηκε είτε στο χημικό είτε στην παγερή αδιαφορία. Και αυτή η τελευταία είναι πολύ χειρότερη από το ρόπαλο του αστυνομικού στο κεφάλι του ανώνυμου πολίτη που εκλιπαρεί «μην με χτυπήσεις». Αυτή η νοοτροπία της κατοχής της εξουσίας χωρίς να δίνω πουθενά λόγο και χωρίς να ακούω κανέναν είναι που δεν αντέχεται. Νοοτροπία που το ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτήν την -σχεδόν- τριετία, έκανε σημαία του στον τρόπο που άσκησε τη διακυβέρνησή του.
Αυτή τη στιγμή θα μπορούσα να αδιαφορήσω. Θα μπορούσα να αποδεχτώ το προφανές συμπέρασμα ότι οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτε (ειδάλλως θα ήταν παράνομες) και να μην συνεχίσω να νομιμοποιώ το θέατρο αυτό με τη συμμετοχή μου. Προτιμώ όμως να το δω από την άλλη πλευρά. Όταν οι ηγεμόνες μου δίνουν ένα ελάχιστο εργαλείο για να τους ζορίσω δεν θα το χαρίσω. Αντιθέτως θα το πάρω και θα κοιτάξω να πολλαπλασιάσω τη αποτελεσματικότητά του, όσο καλύτερα μπορώ. Να απορρυθμίσω τους ολιγάρχες που τα έχουν όλα τακτοποιημένα και θεωρούν -με ποδοσφαιρικούς όρους- ότι μπορούν να βάζουν συνέχεια γκολ, με ενδιάμεσες πασούλες, στο αποτελεσματικότατο σύστημα της Μπαρτσελόνα. Σφήνα λοιπόν σε μία ακόμη επιχειρούμενη πάσα.
Μη βιαστείς φίλε μου να με κατηγορήσεις ότι κινούμαι με βάση τη στείρα άρνηση. Άρνηση είναι η διαρκής συντήρηση της μούχλας, για να μην “χαθεί ο έλεγχος”. Προσωπικά, δεν μπορώ να διανοηθώ ένα μέλλον που αυτή η απροκάλυπτα ολοκληρωτική μορφή εξουσίας λάβει μία ακόμη προσχηματική νομιμοποίηση. Ακόμη και ένα ενδεχόμενο απροσδιόριστο μπάχαλο της επόμενης ημέρας, φαντάζει απείρως πιο δελεαστικό από την επικράτηση ενός αρχηγομανή φασίστα που ομολογεί στα έδρανα της βουλής ότι «χωρίς τις Αγορές δεν θα υπήρχε Σύνταγμα» και ενός βαθιά επαρχιώτη ταγματασφαλίτη με κοστούμι που θέλει να «ανακαταλάβει το άστυ». Αδιανόητο αύριο, για όποιον έχει ένα δράμι μυαλό απαρτιζόμενο από άκαφτα ακόμη εγκεφαλικά κύτταρα.
Τα δικά μου κουκιά τα μέτρησα. Έχω υπόψην μου τον τρόπο που μπορεί, μέσα από την κάλπη, το αγκάθι να χωθεί αρκετά βαθιά ώστε να τρυπήσει φλέβα στο πόδι των αυτοκρατορίσκων. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα που θέλω να θίξω εδώ. Ο καθένας ας μετρήσει τα δικά του κουκιά κι ας αποφασίσει. Τρεις-τέσσερις σκέψεις παραθέτω ειδικά για την αναγκαιότητα συμμετοχής σε αυτές τις εκλογές, λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο πριν ανοίξουν οι κάλπες.
Το σκεπτικό μου είναι απλό: τώρα, αυτή τη στιγμή, το δίδυμο της πολιτικής εξουσίας των τελευταίων σαράντα ετών πρέπει να σπάσει. Και θα σπάσει.
Zaphod
Υ.Γ. Δεν έβαλα καθόλου το ενδεχόμενο της εισόδου της Χρυσής Αυγής στη βουλή και την αποτροπή του (με στενά αριθμητικούς όρους) διά της συμμετοχής. Είναι πράγματι σημαντικό, αλλά σε αυτήν τη φάση όχι τόσο κρίσιμο όσο φαίνεται. Δυστυχώς η ναζιστικοποίηση της κυρίαρχης άποψης, εκείνης δηλαδή που εκφράζει το λεγόμενο “πολιτικό κέντρο” έχει ήδη επέλθει. Και όχι από τα κουρεμένα χουλιγκάνια του Μιχαλολιάκου, αλλά από το υπουργικό συμβούλιο του Παπαδήμου, τους (εθνικο)σοσιαλιστές του Βενιζέλου και τους απόγονους χωροφυλάκων του Σαμαρά.
Αναδημοσίευση από //ΠαραλληλοΓράφος//
Στην πλέον τραγελαφική εκλογική διαδικασία των τελευταίων δεκαετιών, που γίνεται κάτω από τρομοκρατικά διλήμματα και με ελάχιστα προσχήματα αντιπροσώπευσης, αποφάσισα ότι δεν πρέπει να λείψω ως ψηφοφόρος. Όχι βέβαια γιατί πιστεύω στο αστείο αυτό πανηγύρι «λαϊκής έκφρασης» που γίνεται άπαξ και το αποφασίσει η εκάστοτε εξουσία, με τους όρους που η ίδια ορίζει και με την πασιφανή λογική «ρίξε κάτι στην κάλπη και γύρνα σπίτι σου, μέχρι να σου ξαναπώ εγώ». Αλλά ακριβώς γιατί, ειδικά αυτή τη στιγμή, οι εκλογές αποτελούν το bug του συστήματος. Αυτό το μικρό αγκάθι που δεν μπορεί να βγάλει από την πατούσα του το γιγαντωμένο σύστημα εξουσίας. Και προσωπικά θέλω να του το μπήξω ακόμη βαθύτερα.
Δεν περιμένω τίποτε από μία εκλογική διαδικασία σε ό,τι αφορά τον πολυπόθητο κοινωνικό μετασχηματισμό, που θα οδηγούσε σε μία πραγματικά πολιτική ανατροπή. Αντιθέτως, οι εκλογές συνήθως αποτελούν οπισθοδρόμηση στην εξέλιξη της κοινωνίας, καθώς γίνονται κατά παράδοση με όρους δημαγωγίας, απύθμενης υποκρισίας και ανερυθρίαστης απάτης. Το δε σύστημα εξουσίας έχει όλα τα εργαλεία να διαχειριστεί σχεδόν οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Προσοχή όμως: σχεδόν οποιοδήποτε.
Δεν ξεχνώ
Ζήσαμε πάνω από δύο χρόνια το σουρεαλισμό της πιο προσχηματικής εκπροσώπησης που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε ήδη τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του να αντιστρέψει το προεκλογικό του πρόγραμμα, που εκ των πραγμάτων αποτελεί ένα είδος συμβολαίου με τους ψηφοφόρους του. Αλλά και να μας τρίψει στα μούτρα, με τη βοήθεια όλου του μιντιακού κατεστημένου και ουκ ολίγων τυχάρπαστων αστικοδημοκρατών (σ.σ. από αυτούς που θεωρούν καλή τη δημοκρατία μόνο όταν «κερδάει η ομάδα»), ότι έχει πλατιά λαϊκή νομιμοποίηση.Ενδιαμέσως, κάθε μορφή λαϊκού ελέγχου της εξουσίας, μέσω των μοναδικών εργαλείων που επιτρέπει το σύστημα να υπάρχουν (και αυτά προσχηματικά), δηλαδή τις συγκεντρώσεις, τις διαδηλώσεις, τις εργατικές κινητοποιήσεις και τις απεργίες, καταπνίγηκε είτε στο χημικό είτε στην παγερή αδιαφορία. Και αυτή η τελευταία είναι πολύ χειρότερη από το ρόπαλο του αστυνομικού στο κεφάλι του ανώνυμου πολίτη που εκλιπαρεί «μην με χτυπήσεις». Αυτή η νοοτροπία της κατοχής της εξουσίας χωρίς να δίνω πουθενά λόγο και χωρίς να ακούω κανέναν είναι που δεν αντέχεται. Νοοτροπία που το ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτήν την -σχεδόν- τριετία, έκανε σημαία του στον τρόπο που άσκησε τη διακυβέρνησή του.
Η κάλπη κολάρο
Αφού έκαναν όσα περισσότερα μπορούσαν για να μην ενεργοποιηθεί το bug των εκλογών. Αφού πρωτύτερα περιόρισαν, απαγόρεψαν, έδειραν, αδιαφόρησαν, πάσαραν εσωτερικά την εξουσία, διόρισαν ακόμη και πρωθυπουργό έναν τραπεζικό υπάλληλο (σ.σ. ναι, ξέρω, ο Παπαδήμος δεν είναι τραπεζίτης, είπε ο θείος Πάσχος κι έβαλε τα παιδάκια για ύπνο). Τώρα φτάνουν μπροστά στην ελάχιστη στιγμή που χάνουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο πάνω στη διαχείριση του πολιτεύματος. Τη στιγμή που μπαίνει η αγκίθα στη φτέρνα.Αυτή τη στιγμή θα μπορούσα να αδιαφορήσω. Θα μπορούσα να αποδεχτώ το προφανές συμπέρασμα ότι οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτε (ειδάλλως θα ήταν παράνομες) και να μην συνεχίσω να νομιμοποιώ το θέατρο αυτό με τη συμμετοχή μου. Προτιμώ όμως να το δω από την άλλη πλευρά. Όταν οι ηγεμόνες μου δίνουν ένα ελάχιστο εργαλείο για να τους ζορίσω δεν θα το χαρίσω. Αντιθέτως θα το πάρω και θα κοιτάξω να πολλαπλασιάσω τη αποτελεσματικότητά του, όσο καλύτερα μπορώ. Να απορρυθμίσω τους ολιγάρχες που τα έχουν όλα τακτοποιημένα και θεωρούν -με ποδοσφαιρικούς όρους- ότι μπορούν να βάζουν συνέχεια γκολ, με ενδιάμεσες πασούλες, στο αποτελεσματικότατο σύστημα της Μπαρτσελόνα. Σφήνα λοιπόν σε μία ακόμη επιχειρούμενη πάσα.
Μη βιαστείς φίλε μου να με κατηγορήσεις ότι κινούμαι με βάση τη στείρα άρνηση. Άρνηση είναι η διαρκής συντήρηση της μούχλας, για να μην “χαθεί ο έλεγχος”. Προσωπικά, δεν μπορώ να διανοηθώ ένα μέλλον που αυτή η απροκάλυπτα ολοκληρωτική μορφή εξουσίας λάβει μία ακόμη προσχηματική νομιμοποίηση. Ακόμη και ένα ενδεχόμενο απροσδιόριστο μπάχαλο της επόμενης ημέρας, φαντάζει απείρως πιο δελεαστικό από την επικράτηση ενός αρχηγομανή φασίστα που ομολογεί στα έδρανα της βουλής ότι «χωρίς τις Αγορές δεν θα υπήρχε Σύνταγμα» και ενός βαθιά επαρχιώτη ταγματασφαλίτη με κοστούμι που θέλει να «ανακαταλάβει το άστυ». Αδιανόητο αύριο, για όποιον έχει ένα δράμι μυαλό απαρτιζόμενο από άκαφτα ακόμη εγκεφαλικά κύτταρα.
Μετρώντας κουκιά
Έλα όμως που, όπως είπα παραπάνω, η εξουσία μπορεί αν διαχειριστεί σχεδόν οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Από το εκλογικό μέτρο του 3%, έως το νόμο Σκανδαλίδη-Παυλόπουλου και που θα έκανε τον Κλεισθένη να φάει τα άντερα του Σόλωνα βουτηγμένα σε λαδόξυδο, τα πάντα είναι στημένα έτσι ώστε να διασφαλίζεται η εξουσία της πλασματικά πλειοψηφικής μειοψηφίας. Βάλε κι από δίπλα μία βαθιά εδραιωμένη κομματική πελατεία που έχει στηθεί στα τόσα χρόνια αλλαξοκωλιάς της διακυβέρνησης. Εκείνον τον αδιάσπαστο πυρήνα του 20-30% του εκλογικού σώματος που έχουν τόση σχέση με την έννοια αστική δημοκρατία όσο ο βιαστής με τη σεξουαλική απελευθέρωση. Κατά συνέπεια, είναι αδύνατο να μην μετρήσεις κουκιά, πριν φτάσεις στην κάλπη.Τα δικά μου κουκιά τα μέτρησα. Έχω υπόψην μου τον τρόπο που μπορεί, μέσα από την κάλπη, το αγκάθι να χωθεί αρκετά βαθιά ώστε να τρυπήσει φλέβα στο πόδι των αυτοκρατορίσκων. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα που θέλω να θίξω εδώ. Ο καθένας ας μετρήσει τα δικά του κουκιά κι ας αποφασίσει. Τρεις-τέσσερις σκέψεις παραθέτω ειδικά για την αναγκαιότητα συμμετοχής σε αυτές τις εκλογές, λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο πριν ανοίξουν οι κάλπες.
Το σκεπτικό μου είναι απλό: τώρα, αυτή τη στιγμή, το δίδυμο της πολιτικής εξουσίας των τελευταίων σαράντα ετών πρέπει να σπάσει. Και θα σπάσει.
Zaphod
Υ.Γ. Δεν έβαλα καθόλου το ενδεχόμενο της εισόδου της Χρυσής Αυγής στη βουλή και την αποτροπή του (με στενά αριθμητικούς όρους) διά της συμμετοχής. Είναι πράγματι σημαντικό, αλλά σε αυτήν τη φάση όχι τόσο κρίσιμο όσο φαίνεται. Δυστυχώς η ναζιστικοποίηση της κυρίαρχης άποψης, εκείνης δηλαδή που εκφράζει το λεγόμενο “πολιτικό κέντρο” έχει ήδη επέλθει. Και όχι από τα κουρεμένα χουλιγκάνια του Μιχαλολιάκου, αλλά από το υπουργικό συμβούλιο του Παπαδήμου, τους (εθνικο)σοσιαλιστές του Βενιζέλου και τους απόγονους χωροφυλάκων του Σαμαρά.
Αναδημοσίευση από //ΠαραλληλοΓράφος//
