Η άγνοια όμως και η υποτίμηση του μνημονιακού υπέρ- Συνάγματος δεν συγχωρείται. Ολα τα κείμενα του (πλην της πρώτης δανειακής Σύμβασης -πλαίσιο) έχουν δημοσιευτεί σε ΦΕΚ.
Ενδεικτικά:
* Ως προς ολόκληρο τον υλικόκαι άυλο πλούτο της πατρίδας μας προβλέπει την απόλυτη και άνευ όρων ιδιωτικοποίηση του. Ολα προσφέρονται με αδιαφανείς διαδικασίες προς το ιδιωτικό κερδοσκοπικό κεφάλαιο.
Από τη γενικευμένη αυτή ρευστοποίηση του εθνικού και κοινωνικού σκελετού της χώρας δεν εξαιρούνται ούτε τα αποκτήματα από τη διαχείριση των αρχαιολογικών χώρων!
Από τον ακρωτηριασμό του εθνικού πεδίου δεν εξαιρούνται τμήματα των οικολογικών συστημάτων, οι πηγές τα φράγματα, οι ποταμοί και ό,τι τέλος πάντων συνιστά την ελληνική τοπογεωγραφία και ιδιαιτερότητα. Μια απλή ματιά στα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους πείθει όλους ότι αυτό που υπεγράφη στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ, ούτε σε αποικία του 18ου και του 19ου αιώνα!
* Απαγορεύονται οι δημόσιες επενδύσεις από χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού ή από τα δάνεια του μηχανισμού «στήριξης». Τη στιγμή που, σύμφωνα με την UNCTAD, οι κρατικές πολυεθνικές σύρουν την ανάπτυξη με το 11% και πλέον των παγκόσμιων άμεσων επενδύσεων, στην Ελλάδα απαγορεύτηκε η επενδυτική δραστηριότητα του δημόσιου χώρου!
Αν σκεφτεί κανείς τη διαχρονική αποτυχία του ιδιωτικού τομέα να δημιουργήσει βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο (κάτι που ανάγκασε και τους Κ. Καραμανλή και Π. Παπαληγούρα να προβούν σε εκτεταμένες κρατικοποιήσεις), η απόλυτη αυτή απαγόρευση ανατρέπει όλη τη φιλοσοφία περί κράτους και πολιτικής κοινωνίας.
Οταν ο ιδιωτικός τομέας απέτυχε υπό συνθήκες προστατευτισμού και παρεμβατισμού, είναι δυνατόν να δημιουργήσει σήμερα οικονομική ανάπτυξη με την τεράστια διασπορά των επενδύσεων, την αβεβαιότητα των αγορών και τον αθέμιτο ανταγωνισμό των χωρών ελάχιστου εργατικού κόστους έλλειψης περιβαλλοντικών περιορισμών, φορολογικής ασυλίας κ.λπ.;
* Ως προς τα εργασιακά, καταργεί τον κοινωνικό πολιτισμό. Υιοθετεί ρητά έναν μηχανισμό διαρκούς απομείωσης της αμοιβής της εργασίας και των συντάξεων, που δεν έχει όρια προς τα κάτω, τουλάχιστον μέχρι το 2060 (Ιο μνημόνιο, ν. 3845/2010 και ασφαλιστικός ν. 3863/15-7-2010)!
Το μνημόνιο είναι ο «επιθετικός κριός» του γενικευμένου αντικοινωνικού νεοφιλελευθερισμού που καταργεί τη λαϊκή κυριαρχία, τη δημοκρατία και τη στοιχειώδη αυτενέργεια ενός κοινωνικού σχηματισμού. Επομένως πρόκειται περί ενός καταστροφικού δόγματος που υπερβαίνει όλες τις άλλες συμβατικές δογματικές κατηγορίες.
* Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι πανεπιστημιακός και πρόεδρος της Ενωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και τσυ Κοινωνικού Κράτους. Το παραπάνω κείμενο του που παραθέσαμε είναι απόσπασμα άρθρου του που δημοσιεύτηκε χτες στην εφημερίδα Realnews
